Hoewel een prime lens zoals een 85mm of 50mm misschien wel het meest geschikt is voor het maken van portretten, zijn moderne zoomlenzen net zo goed te gebruiken. Onlangs moest ik een serie omgevingsportretten maken. Na wat wikken en wegen besloot ik mijn Tamron 28-75mm f/2.8 G2 lens te gebruiken.
Waarom een zoomlens?
Maar waarom een zoomlens? Wel, ten eerste, het laat me toe om verschillende perspectieven en hoeken te bekomen zonder tussen lenzen te moeten wisselen. Ik kan gemakkelijk een foto maken van iemands bovenlichaam terwijl ik uitzoom en de hele scène in een paar seconden zie.
Soms is veelzijdigheid gewoon de moeite waard. En vaak heb je dat bokeh of die geweldige fall-off niet nodig voor bijvoorbeeld een bedrijfsfoto.
De Tamron 28-75mm f/2.8 G2 geeft me die veelzijdigheid, maar ook de heldere blik waar ik vaak naar op zoek ben.
Belicht je scène
Voor mijn omgevingsportretten vertrouw ik bijna altijd op een soft box die draagbaar genoeg is om hem gemakkelijk van locatie naar locatie mee te nemen. Voor mij is dat de MagBox 24-inch softbox. Hiermee kan ik tot twee flitsers (in mijn geval twee Godox AD200Pro’s) op de MagBox aansluiten als ik dat wil. Meestal geldt de regel: als het licht moeilijk is, gebruik er dan twee om de zon uit te blazen. Als het bewolkt is, houd ik het bij één.
Ja, dit is een kleinere soft box dan veel mensen gebruiken. Maar, net als mijn zoomlens, gaat het om veelzijdigheid en wat werkt voor de opdracht.
Met mijn soft box, speel ik met verschillende hoeken. Er zijn momenten dat ik hem direct op iemands gezicht zet, wat een diep contrast toevoegt. Maar er zijn ook momenten (vaker wel dan niet) dat ik hem een beetje naar boven richt, zodat het licht op het onderwerp valt, maar het nog steeds goed uitkomt zonder veel schaduwen in de scène.
Blijf jezelf en je onderwerp bewegen
Net zoals ik graag mijn soft box gebruik, hou ik er ook van om mijn positie te verplaatsen. Als mijn onderwerp op een trap zit, kan ik naar de trap gaan waar zij op zit, en haar naar mij laten kijken. Evenzo kan ik fotograferen vanaf de onderkant van de trap en haar naar beneden laten kijken naar mijn camera, vaak voor een breder beeld.
Als het op je onderwerp aankomt, laat hem dan ook bewegen. Een lichte kanteling van het hoofd kan de foto interessanter en emotioneler maken, terwijl het veranderen van de positie van de handen van je onderwerp ook invloed kan hebben op het totaalbeeld.
Zoek naar het ongeplande
Bij elk omgevingsportret dat ik maak, probeer ik te zoeken naar een ongeplande blik. Onlangs had ik de kans om te fotograferen in de Fountain Street Church in Grand Rapids, MI. De kerk werd opgericht in 1869, dus er is een ton van de geschiedenis in het gebouw.
In de hoofdruimte zijn er oude theaterzetels die veel karakter hebben. En aan de achterkant van de ruimte, zijn er lantaarn-achtige lichten. Dus toen ik me omdraaide van wat we eerst aan het fotograferen waren, zag ik meteen een look die ik wilde.
Mijn onderwerp vond het prachtig en wilde ook wat wijdere opnamen. Door de Tamron 28-75mm f/2.8 G2 te gebruiken, kreeg ik een grootse kijk op de ruimte, en kon ik haar er goed tussen laten opvallen.
Een scherpe blik en rondkijken in je omgeving is de sleutel tot het verkrijgen van die must-have looks. En in plaats van de aanvankelijk geplande foto’s te gebruiken, gebruikte mijn onderwerp in dit geval enkele van deze grootsere opnamen.