 |
| De afbeelding van Abraham Lincoln was een bewerkte versie van een afbeelding van John C. Calhoun. (US Library of Congress) |
Vroeger was een foto meer waard dan duizend woorden. Vandaag kan het miljoenen stemmen waard zijn, een verzet tegen immigranten aanwakkeren of ertoe leiden dat je werk op een podium wordt getoond aan enkele van ’s werelds meest gerespecteerde foto-editeurs en -curatoren.
Beelden zijn krachtig, en het bewapenen van beelden om verkeerde informatie te verspreiden is zo oud als het medium zelf, van valse reclame tot propaganda, tot het te goeder trouw doorgeven van gemanipuleerde beelden als satire en kunst of het doen als een grap voor de lolz. Nu de technologie steeds goedkoper en gebruiksvriendelijker wordt en de drempel om foto’s en video’s te manipuleren steeds lager, ontstaan er nieuwe hulpmiddelen voor creatieven en nieuwe mogelijkheden voor slechte actoren om anderen te manipuleren voor hun eigen doeleinden.
Men kan denken dat het een modern probleem is, maar de geschiedenis is doorspekt met voorbeelden. Na zijn dood, werd het hoofd van Abraham Lincoln op het lichaam van John C. Calhoun geplakt en doorgegeven als een authentieke afbeelding. Meer dan een eeuw later zou TV Guide hetzelfde doen met het hoofd van Oprah Winfrey en het lichaam van Ann-Margret.
 |
| In 1989 publiceerde TV Guide deze samengestelde foto van Oprah Winfrey’s hoofd over een publiciteitsfoto van Ann-Margret. De foto komt van een ‘Rockette’ special die Ann-Margret ongeveer tien jaar daarvoor deed. (TV Gids, Rockette) |
Recente voorbeelden zijn het kwaadwillig bewerken van Parkland High School studenten die zich uitspreken tegen wapengeweld zodat het lijkt alsof ze de Amerikaanse grondwet verscheuren, het toevoegen van rook om de nasleep van een 2006 Israëlische luchtaanval op Beiroet dramatischer te laten lijken., of het misbruiken van een foto van Barack Obama als bewijs van #pizzagate.
Dan zijn er anderen die deze hulpmiddelen op creatieve manieren hebben gebruikt, zoals om op ludieke wijze Robert Downey Jr. en Tom Holland in Back to the Future te herschikken, of wanneer ze iets willen overbrengen dat totaal ongrappig is.
De oude meme, foto’s of het is niet gebeurd, gaat niet meer op
Sony heeft onlangs een nieuwe update aangekondigd voor Sony a7 IV camerasystemen, waarmee commerciële klanten in-camera onvervalsbare fototechnologie kunnen implementeren die is ontworpen om beelden te helpen beveiligen tegen ongeoorloofde manipulatie en om de herkomst te garanderen. Dit is niet de eerste stap in de richting van een technische oplossing om originele beelden te onderscheiden van bewerkte, of gemanipuleerde, als het om kwaadaardige beelden gaat.
In de video hierboven herschikt YouTube userr EZRyderX47 Robert Downey Jr. en Tom Holland in de hoofdrollen van Back to the Future. Als je deze clip voor het eerst zou zien, zou je dan kunnen zien dat hij gemanipuleerd is?
Canon’s Original Decision Data, een cryptografisch systeem dat destijds door de AP en de rechtshandhaving werd gebruikt om beelden als authentiek te verifiëren, werd in 2010 gekraakt. Een paar maanden later werd Nikon’s Image Authentication System, dat door rechtbanken en politie werd gebruikt, ook gekraakt. Net als de huidige inspanning van Sony wilden deze beide technologieën een groeiend probleem aanpakken dat pas sinds het midden van de jaren 2000 explosief is gegroeid.
Het valt nog te bezien of Sony’s nieuwe proces een hardware of een software oplossing is en of het beter zal gaan dan eerdere inspanningen van de industrie. Toch raakt de voortdurende poging om het probleem aan te pakken een gemeenschappelijke onderliggende vraag: Hoe zorgen we ervoor dat zien geloven is, nu de technologie zich heeft ontwikkeld?
Als fotojournalist en filmmaker die ook afdelingen van grote publicaties heeft geleid, is de angst voor een toekomst waarin we niet zeker kunnen zijn dat wat we aan het licht brengen kan worden geverifieerd, verontrustend. Ethiek is een hoeksteen van de journalistiek; het is de manier waarop we op transparante wijze het vertrouwen van lezers en kijkers verdienen dat wat we presenteren een geverifieerde, betrouwbare, onbevooroordeelde berichtgeving is. Wanneer journalisten het risico lopen dat ons werk zonder ons medeweten wordt gewijzigd, of wanneer we niet in staat zijn om ons werk te verifiëren en we moeten geloven dat het authentiek is, dan ondermijnt dat onze geloofwaardigheid. Het tast het vertrouwen aan dat u in ons stelt, en zonder dat vertrouwen kunnen we geen weloverwogen beslissingen nemen over de dingen die ons aangaan en zijn we overgeleverd aan de grillen van slechte acteurs die ons willen gebruiken om aan hun trekken te komen.
Ethiek is een hoeksteen van de journalistiek; het is hoe we op transparante wijze het vertrouwen van lezers en kijkers verdienen dat wat we presenteren een geverifieerde, betrouwbare, onbevooroordeelde verslaggeving is.
Een middel om fraudebestendige verificatietechnologie te creëren stelt fotoagentschappen en journalisten in staat om beelden te verifiëren, zal rechtbanken in staat stellen om beelden als bewijs in te voeren, stelt bedrijven in staat om hun auteursrecht te beschermen, stelt publieke figuren in staat om hun reputatie te beschermen en stelt kijkers in staat om te weten hoe ze kunnen controleren op verkeerde informatie.
Naast de cameramakers proberen ook anderen de kloof te dichten. In samenwerking met Twitter en de New York Times lanceerde Adobe in 2019 The Content Authenticity Initiative (CAI), een open-source, cross-industry inspanning om tools op te zetten voor het beveiligen van beeldmetadata en het verifiëren van authenticiteit. Met partners van de AP, Getty Images, BCC, The Washington Post, Stern, Microsoft, Leica, Nikon en anderen, is de inspanning vanaf de grond opgebouwd met journalisten en consumenten in gedachten.
In tegenstelling tot de inspanningen van camerafabrikanten, die tot nu toe vooral propriëtair en zakelijk waren (‘Hé oliemaatschappij, gebruik onze camera’s en host je eigen database met certificaten, zodat je berichten kunt versturen als een activistische groep je foto’s gebruikt’), beschouwt CAI transparantie als een instrument voor het publiek om onafhankelijk te verifiëren, terwijl het ook rekening houdt met journalistieke zorgen over de veiligheid van fotojournalisten en de privacy en bescherming van onze bronnen.
Deze inspanningen van Sony en de CAI fascineren mij, omdat ik mij afvraag of zij levensvatbare opties zullen zijn om fotomanipulatie te verifiëren en onjuiste informatie te bestrijden. Deze inspanningen brengen ons ook tot een filosofisch debat, waarom doet het er eigenlijk toe?
Wat is waarheid? En verder, waarom is waarheid de moeite en investering waard?
We hebben een enorm tijdperk van democratisering van mediacreatie en informatietoegang doorgemaakt. Het enige wat nodig is, is een smartphone en een Wi-Fi-signaal om media te creëren, en deze zelfde hulpmiddelen maken elke foto, video, tekst en beetje informatie binnen enkele seconden voor ons beschikbaar. Wil je weten wie de foto van de eerste maanlanding heeft genomen? In drie seconden zien we dat het Buzz Aldrin’s dubbele-horizon foto van Neil Armstrong was. Wil je weten wat je vrienden aan het doen zijn? Ga naar sociale media voor realtime updates. Wil je meer weten over klimaatverandering en meegezogen worden in een samenzweringstheorie? Ook dat kunnen we. Leven we in Star Trek of Black Mirror? Wie weet op dit moment, maar we weten wel dat we het online kunnen vinden.
 |
| Apollo 11 astronaut Buzz Aldrin verkent het maanoppervlak op 20 juli 1969. (NASA) |
Nu informatie overal te vinden is, wordt het steeds belangrijker om onze bronnen te controleren en informatie te verifiëren, en dat is waar fraudebestendige verificatietools van pas komen. Met deze hulpmiddelen kun je als lezer snel nagaan of het wel degelijk Neil Armstrong was die een foto nam van Buzz Aldrin (gotcha!) of dat de samenzweringstheorie over klimaatverandering je manipuleert met gemanipuleerde foto’s.
Naarmate de waarheid subjectiever wordt en leugens aanvaardbaar, zolang het doel de middelen heiligt, worden de middelen om te verifiëren steeds crucialer.
In zijn boek Why We Did Itschetst Tim Miller hoe de voormalige Republikeinse politieke operative en zijn collega’s informatie bewapenden en de waarheid vervaagden om politieke races met alle middelen te winnen.
Miller volgt het pad vanaf de nasleep van Watergate, dat mensen als Roger Ailes inspireerde tot het oprichten van een nieuwszender om het verhaal te controleren, via de jaren tachtig, toen de politiek flitsender begon te worden en meer als spektakel werd geproduceerd, tot aan de ‘alternatieve feiten’ en onze hedendaagse demonisering van journalisten. Miller laat ons zien hoe hij en zijn collega’s een zero-sum game produceerden en het cultureel aanvaardbaar maakten om te liegen om te winnen.
Foto’s en video’s hebben veel te zeggen over onze cultuur. Een bezwete Richard Nixon heeft misschien de verkiezingen verloren van een camera-klare John F. Kennedy.
Deze verschuiving strekt zich ook uit tot de algoritmen die bepalen wat we zien en horen, en tegenwoordig kun je je eigen versie van de waarheid vinden in echokamers van gelijkgestemden.
Misschien denk je nu, waarom hebben we het over politiek, en ‘ik ben hier niet gekomen om politiek te bedrijven.’ Welnu, beste lezer, het politieke landschap heeft veel te zeggen over onze cultuur, en het strekt zich zelfs uit tot fotografie en video en de manier waarop we beelden gebruiken en consumeren. Mannie Garcia’s AP-foto van Obama werd een schreeuw om hoop toen kunstenaar Shepard Fairey hem bewerkte. Een slaperige Richard Nixon zou de verkiezingen hebben verloren van een cameraklare John F. Kennedy. Mr. Big die flauwvalt op een Peloton heeft de aandelen van het bedrijf in een dip gebracht. Beelden hebben de macht om onze mening te vormen over zaken gaande van op wie je stemt of waar je eet.
Ik denk vaak aan de kracht van beelden om ons denken te vormen. Als journalist kunt u zich voorstellen waarom ik er alles aan gelegen is om ervoor te zorgen dat wat we publiceren accuraat en ethisch verantwoord is. Zonder je verdiende vertrouwen, opgebouwd door jaren en jaren van nauwkeurige en geverifieerde verslaggeving, begint het fundament van de journalistiek af te brokkelen.
Voer desinformatie, ‘nepnieuws’, ‘alternatieve feiten’, diepe vervalsingen, het vervagen van de grenzen tussen opinie en nieuws, en technologie die in staat is om snel beelden, metadata, en meer te veranderen, en je kunt zien waarom zo velen zijn geïnvesteerd in het waarborgen van de authenticiteit van visuals.
Als je niet weet wat waarheid is, dan is het gemakkelijker om je jouw versie van de waarheid te geven, zodat de aanbieder je kan leiden naar het resultaat dat hij zoekt. Het doel heiligt de middelen.