Als trouwfotograaf vind ik het maar al te gemakkelijk om in een groef te geraken en steeds weer hetzelfde te doen.
Zeker, het zijn elke week andere klanten, en er is een andere locatie, een andere jurk, ander eten, en andere gebruiken, maar op een gegeven moment komt het neer op dezelfde basisbegrippen; de anticipatie van het klaarmaken, de opwinding om elkaar voor het eerst te zien, de symbolische schoonheid van een ceremonie, en de jubelstemming van een receptie. Het is makkelijk om (durf ik te zeggen?) verveeld.
Ik hou van mijn job
Begrijp me niet verkeerd, ik LOVE wat ik doe. Maar ik hou ook van alles wat nieuw en onbekend is, en na tien jaar in de trouwbranche is daar niet veel meer van. Dus hoe vind ik het spreekwoordelijke wiel van mijn goed geoliede trouwfotografie machine opnieuw uit? Hoe ga ik verder met mijn fotografische evolutie als artiest?
Mijn antwoord is om mijn fotografieziel te voeden. Ik doe dat door te proberen weer in contact te komen met dat kleine stukje van mij, diep van binnen, dat mij in de eerste plaats met fotografie verbond; die vonk van verwondering toen ik op de middelbare school mijn eerste stukje RC-papier in de ontwikkellade liet vallen en er een vaag spookachtig beeld begon te verschijnen.
Op zoek gaan naar datzelfde gevoel van verwondering op andere manieren lijkt altijd weer nieuwe inspiratie in mijn camera te brengen.
Veel mensen zeggen dat je overal waar je komt je camera mee naartoe moet nemen en een foto moet nemen van alles wat ook maar een beetje inspirerend is. Wel, ik vind die tip niet altijd nuttig voor mij. Er zijn momenten waarop ik me zo verzand voel in de ene opname na de andere, dat het laatste wat ik wil doen is mijn camera tevoorschijn halen – alweer. Ik weet echter dat deze momenten van burn-out en frustratie precies de momenten zijn waarop ik mijn fotografieziel het meest moet voeden. Dus hier zijn mijn tips:
Voed je ziel door naar een museum te gaan
Het maakt niet eens uit welk. Ga gewoon! Ik woon net buiten D.C. en heb het geluk dat ik snel bij The Smithsonian, The National Portrait Gallery, The Corcoran en tientallen andere grote en kleine galeries kan zijn. Maar zelfs de kleinste stadjes hebben meestal wel een of andere galerie, al is het maar in een koffieshop of op de plaatselijke universiteit. Ik vind dat een middagje naar een galerie gaan mijn ogen opent voor nieuwe esthetiek en mijn creativiteit verfrist door me eraan te herinneren dat mijn mogelijkheden echt onbeperkt zijn met de manier waarop ik beeldmateriaal wil maken.
Word lid van een Facebook-groep
Ik vind dat meedoen aan creatieve groepen die niets met trouwfotografie te maken hebben, me helpt om mijn brein van de witte-jurk-modus naar de blanco-canvas-modus te schakelen. Waarom neem je niet iemand (die toevallig een trouwjurk draagt) en creëer je een sfeer zoals dat geweldige schilderij dat je hebt gezien? Of modelleer hun pose naar de vormen die in dat modernistische beeldhouwwerk zijn gecreëerd dat iemand heeft gepost? Of waarom zou je niet op zoek gaan naar een verbazingwekkende bank zoals die timmerman heeft gemaakt en die perfect zou zijn voor die volgende boudoirsessie? Andere kunstdisciplines hebben elkaar veel te bieden.
Ga antiek zoeken
Als je nog nooit hebt gesnuffeld in die stoffige oude doos vol met oude foto’s & tijdschriften achter in de antiekwinkel, dan mis je echt wat geweldige inspiratie! In de tijd dat fotografie nog niet zo direct was en het minuten (en soms uren) duurde om een foto te maken, zagen fotografen de dingen een beetje anders. Het prachtige detail dat ze besteedden aan hun composities, hun belichting en hun kadrering is tijdloos. Ik vind dat het doorbladeren van deze dingen me een hernieuwd gevoel geeft van wat een foto maakt die bewonderd en gewaardeerd zal blijven worden door mijn klanten en de volgende generaties van hun families.
Geef terug om je ziel te voeden
Vraag zowat iedereen hoe het de laatste tijd met hem gaat en je zult waarschijnlijk een antwoord krijgen dat iets inhoudt in de trant van: “Geweldig! Ik heb het zo druk gehad dat ik geen tijd heb gehad om na te denken!
Wacht eens even! Het is geweldig om ijverig te zijn. Het is geweldig om productief te zijn. Maar op een bepaald punt verliezen we onszelf (ik in ieder geval wel). Ik heb gemerkt dat teruggeven aan mijn gemeenschap een essentiële manier is om geïnspireerd en in balans te blijven. Als je niet weet waar je moet beginnen, denk dan aan een activiteit die je altijd graag hebt gedaan. De kans is groot dat er een programma is dat dat voor de gemeenschap doet.
Voor mij, zijn dat paarden. Ik ben er al verliefd op zolang ik me kan herinneren en ik rij al meer dan 20 jaar paard. Ze zijn altijd een bron van rust voor me geweest, dus ik zocht naar manieren om paarden te combineren en betrokken te raken bij de gemeenschap en ik vond een therapeutische paardrijorganisatie. Ze helpen iedereen die te maken heeft met cognitieve, psychologische of fysieke handicaps door te werken met paarden. Deel uitmaken van een organisatie die iemand helpt om zelfvertrouwen te vinden in een moeilijke periode, een autistisch kind helpt om te leren omgaan met zintuiglijke input en een slachtoffer van een beroerte helpt om de controle over haar lichaam terug te krijgen, is voor mij een grote inspiratiebron geweest om mijn eigen vermeende beperkingen te doorbreken.
Naarmate ik dit soort dingen meer en meer in mijn leven ben gaan integreren, heb ik mijn werk ook zien groeien. Als mijn werk groeit, inspireert het mij om het nog meer te laten groeien. Het is een cyclus die ik graag in stand houd en waarvan ik denk dat alle beeldende kunstenaars ernaar zouden moeten streven. Hoe meer we ons herinneren om ons te verhouden tot de rest van de wereld, hoe beter we allemaal worden.