Tot verrassing van velen betekent het fotograferen van atleten niet altijd dat je een sportfotograaf bent. Eerlijk gezegd weet ik helemaal niet veel van sport.
Mijn fotografie van atleten wordt het best vastgelegd door de vorm die ze aannemen en hoe mijn belichting die kan accentueren. In veel opzichten heeft mijn gebrek aan belangstelling voor sport mij het voordeel gegeven dat ik niet onder de indruk ben van hun prestaties. Maar hoe werkt het als de persoon die je fotografeert een model is en niet precies de sport beoefent die je wilt uitbeelden?
Dit was de uitdaging waarmee ik werd geconfronteerd toen ik een mannelijk model fotografeerde voor een sportdrankje. We maakten een serie basketbalbeelden, en na de casting bleek dat hij de beste uitstraling had van allemaal. Met een overvloed aan enthousiasme en de bereidheid hard te werken om de juiste looks te krijgen, begon ik hem, samen met de creatief directeur, te coachen (geen woordspeling bedoeld) naar de juiste vorm van de sport. Het was een aanpak die niet zwaar leunde op het spelen van basketbal, maar op het raken van de juiste markering zodat de lichten de rest deden. Zie het meer als hoe een theater een decor voorbelicht, zodat een toneelstuk de juiste stemming aan het publiek kan overbrengen.
We wisten dat met een uitgebreide lichtopstelling (ongeveer 15), de hoogtepunten het beeld naar de kijker zouden dragen, met harde hoeken die voor veel kruisende lijnen in het kader zorgden om ze vast te leggen. Op de set was het meer alsof je naar een dans in choreografie keek dan naar een sportopname. We hadden markeringen op de vloer voor alles van contrapunt voor lichtmeting tot opstijg- en landingsplaatsen zodat het model voldoende gestrekt was om de beweging te verkopen. Zoals ik altijd doe bij mijn fotoshoots, zorgen we ervoor dat iedereen gelijk is, van de assistent tot de klant tot de fotograaf. Zo zorgen we ervoor dat iedereen zich op zijn gemak voelt en een bijdrage levert aan het uiteindelijke beeld. Bij deze fotoshoot was dit de sleutel tot een samenwerking van kunst en sportiviteit die deze beelden opleverde.
Door het team te laten samenwerken om de atleet te regisseren, kon ik me volledig op de belichting concentreren. Ik liep keer op keer over de set, meet en meet opnieuw met een lichtmeter om te voorkomen dat de hoogtepunten over de top van het model zouden vallen. We wilden een gespleten gevoel waarbij de dynamiek van de kleur loskwam van de atleet en hem meer deed opvallen tegen de achtergrond. In plaats van rood en groenblauw, wat maar al te gebruikelijk wordt, kozen we voor een hardere combinatie van rood en blauw. De schaduwen worden beter geabsorbeerd door een donkerdere combinatie, maar in combinatie met niet-gelaagd hard licht zorgt dat voor meer diepte in de foto. Met alle lampen op de set vonden we eigenlijk dat bijna 75% achter het vlak van de onderwerpen stond en 25% ervoor in de vorm van keys en fills.
Wat de actie voor de camera betreft, als je in een gesloten studio bent en een model begeleidt bij de positionering, hoeft een fotograaf zich minder zorgen te maken over bewegingsonscherpte bij krachtige flitsers. Maar al te vaak gaan professionele atleten in een vorm waarmee ze vertrouwd zijn, maar die zeer snel is, en alleen kan worden bevroren door camera’s met extreme sluitertijd. Bij deze productie lieten we het model in wezen bevriezen in de actie op een punt waar er een beetje vertraging was. De beweging lijkt meer op een ballerina die springt dan op een basketbal die naar de ring rijdt. Door de vertraging van de beweging kon ik de camera sluiten op f/16 voor maximale scherpte. Het is een truc die ik in de loop der jaren heb geleerd, vooral met atleten van atletiek. Vaak denken hardlopers dat snel voor het beeld staan betekent dat je op de set zo snel mogelijk moet sprinten. Dat is eigenlijk niet het geval, want uitzoeken waar de vorm van een loper het snelst lijkt, is effectiever dan dat hij überhaupt snel is.
Met de lichtset kon ik tijd doorbrengen met het model terwijl we in de studio voor een spiegel sprongen om te zien welke vorm we creëerden. Dit hielp me ook om te zien welke kleine details in zijn sprong geperfectioneerd konden worden voor de opname, zodat ik er zoveel mogelijk van in de camera kon krijgen. Een maniërisme dat me opvalt als ik een atleet in de lucht fotografeer, is hoe zijn hand het schot verkoopt. Bij sommige spelers (meestal voetbalontvangers) maakt de hand tegenover de bal een vuist, wat kan afleiden. Basketballers hebben de neiging het tegenovergestelde te doen: hun handen zijn wijd open, maar ook dit kan de aandacht van de kijker trekken. Bij deze opname kon ik het model helpen een handpositie te vinden die samenging met de sprongbeweging en de opname wat sierlijker maakte.
Het laatste stukje om een realistisch ogend basketbalstuk te maken met een model dat niet basketbalt, is hun zichtlijn. Wanneer een jumpshot of layup in de studio wordt gefotografeerd, zijn er een paar manieren om een perspectief van een echte basketbalwedstrijd te forceren. De eerste is vrij voor de hand liggend: de fotograaf moet zo laag mogelijk bij de vloer zitten, en indien mogelijk een podium bouwen om opnames onder de grond mogelijk te maken. Voor deze fotoshoot hebben we geen verhoogd podium gebouwd en in plaats daarvan de lampen aanzienlijk hoger geplaatst dan bij een staand portret. Dit maakt de bewegingsruimte vrij en verzacht de toets op het model/atleet. In de loop der jaren heb ik echter gemerkt dat modellen een beweging verkopen op basis van de ruimte om hen heen in plaats van de ongeziene beslotenheid van de foto. Daarom hebben we op het onderste deel van de key light een markering geplakt waar het model zijn lichaam op kan richten. Door zijn ogen en hoofd uit te lijnen op de “X” die op de toets was geplakt, zorgden we ervoor dat alle lichten rondom op de juiste as van de lichaamslijn van het model stonden.
Hopelijk helpt dit degenen die atleten op de set fotograferen. En ik hoop ook dat dit fotografen die niet aan sport doen, helpt om te weten dat ze zich hierdoor niet hoeven te beperken. Het menselijk lichaam is een kunstvorm, en sport is de uitdrukking ervan. Het dynamisch kunnen sturen van de belichting is een manier om die expressie op te roepen en tot kunst te verheffen.
Over de auteur: Blair Bunting is een commerciële fotograaf uit Phoenix. Je kunt meer van zijn werk zien op zijn website, blog, Facebook en Instagram. Dit verhaal werd ook hier gepubliceerd.