Weten welke uitrusting je nodig hebt versus welke uitrusting je wilt, kan zowel je geld als je geestelijke gezondheid redden. Weten waarom je het wilt, kan je helpen je investering te maximaliseren.
Laatst kwam ik tot een besef. Ik had officieel alles onder controle. Als het ging om foto- en videoapparatuur, kon ik met een uitgestreken gezicht beweren dat ik tenminste één instrument had voor elk aspect van mijn werk. Natuurlijk kwam dit besef aan het eind van een van die lange weekends waarin mijn gebrek aan impulscontrole me de baas werd en ik meerdere malen op de bestelknop van B&H drukte. Ik kan maar beter een bord koekjes bakken voor de FedEx-man, want hij en ik zullen de komende week veel tijd met elkaar doorbrengen.
Ik ben niet echt trots op mezelf. Na jaren van uit de hand gelopen uitgaven, heb ik het dit jaar veel beter onder controle. Daar zijn een paar redenen voor. Ten eerste, sinds ik de Nikon Z9 heb, kan ik eindelijk stoppen met mijn obsessie voor elke nieuwe camera die op de markt komt. De afgelopen jaren heb ik geprobeerd te beslissen of en wanneer ik zou overstappen op spiegelloze camera’s. Dat heeft me ertoe gebracht meer dan eens een teleurstellende aankoop te doen in een poging mijn hybride foto/video spel te verbeteren. Veel camera’s zijn gekomen en gegaan die sterk begonnen, maar op de een of andere manier tekortschoten. Na bijna een jaar met de Z9 is het duidelijk dat dit de enige camera is die ik de komende jaren nodig zal hebben. Nadat ik eerder dit jaar een reserve Z9 heb gekocht, kan ik zeggen dat ik klaar ben wat betreft camerabody’s. Dus is mijn budget voor apparatuur vrijgemaakt voor andere zaken.
De tweede reden waarom mijn uitgaven dit jaar zijn verbeterd, is dat ik een heel specifiek budget heb vastgesteld en een spreadsheet heb gemaakt die me helpt verantwoording af te leggen voor elke dollar die ik heb uitgegeven. Geen willekeurige aankopen meer die ik vergeten was. Nu staat alles duidelijk op een rijtje en de teller op mijn budget laat me weten wanneer ik bijna aan mijn jaarlimiet zit.
Natuurlijk betekent dit niet dat ik geen geld heb uitgegeven. Maar het nut van mijn aankopen is dramatisch toegenomen. Veel minder geld uitgegeven aan camera’s, die binnen 2-3 jaar verouderd zijn. Veel meer geld uitgegeven aan minder sexy maar meer praktische zaken als lampen, statieven, gripapparatuur, camera-ondersteuning, enzovoort, die tientallen jaren meegaan. Zaken die niet de krantenkoppen halen, maar in werkelijkheid veel belangrijker zijn voor het uiteindelijke beeld dan de nieuwste en beste camera.
Daarom kwam ik laatst tot de conclusie dat ik m’n programma officieel had afgerond. In vrijwel elke categorie die nodig is voor het soort werk dat ik doe, had ik een capabele starter. Fotocamera, bewegingscamera, flitsers, kleine flitsers, constante fresnellampen, constante LED panelen, kleine LED’s, draagbare LED’s. Vlaggen, scrims, en zijde in 8×8, 6×6, 4×4, en kleinere oriëntaties. Reflectorpanelen. Grote statieven, kleine statieven, rollende statieven, slingerstatieven. Je snapt het wel. De enige gebieden die misschien nog een update nodig hebben is het vervangen van mijn F-vatting 70-200mm door de Z-vatting versie. En, als iemand die meer dan de helft van zijn werktijd doorbrengt als regisseur en cinematograaf, zou je denken dat ik mijn eigen filmcamera zou bezitten. Maar naarmate het aantal projecten dat ik maak toeneemt, wordt het duidelijk dat de filmcamera’s die ik zou willen bezitten het soort camera’s zijn dat ik zakelijk gezien het beste kan huren. Tenzij je natuurlijk de loterij wint. De videomogelijkheden van de Z9 zijn meer dan voldoende voor kleinere filmprojecten, persoonlijke filmprojecten of werk voor klanten waar een Arri Alexa niet in het budget past. Voorlopig ben ik dus tevreden dat ik alles bezit wat nodig is voor mijn filmprojecten, behalve de filmcamera zelf, die ik per project kan huren.
Dus, met al het gereedschap dat nodig is om vrijwel elk film- of still-idee dat ik in mijn hoofd heb te realiseren, waarom moet ik dan nog steeds vechten tegen de drang om nog meer uit te geven?
Er zijn zeker praktische redenen. Hoe meer je fotografeert, hoe meer blinde vlekken je ontdekt. Hoe vaak heb je niet direct na een opname een aankoop gedaan omdat je besefte dat je een bepaald stuk gereedschap nodig had om een specifiek probleem op te lossen? Niet alle aankopen zijn impulsaankopen. En je moet er wel wat tijd aan besteden om een specifiek doel te bereiken.
Persoonlijk denk ik dat mijn eigen neiging om af en toe te veel uit te geven te maken heeft met twee factoren. Eén, ik heb een beetje OCD, wat het voor mij moeilijk maakt om iets uit mijn hoofd te zetten als de bij in mijn hoofd zit. Zodra mijn geest een probleem signaleert, bijvoorbeeld als het me te lang duurt om een bepaalde taak uit te voeren, rusten mijn hersenen niet voordat het probleem is aangepakt en opgelost. Zelfs als het geen dringend probleem is en gemakkelijk kan worden uitgesteld tot later, heb ik moeite om dingen los te laten. Ik moet het probleem nu oplossen, anders kan ik mijn hersenen niet aan iets anders wijden. Dit is geen compliment. Maar het is hoe mijn hersenen functioneren.
De andere factor maakt ook deel uit van mijn persoonlijkheid, maar ik vermoed dat hij gedeeld wordt door velen van u die dit artikel misschien lezen. Als ik zou terugkijken naar mijn uitgaven van de afgelopen jaren, zou ik merken dat het grootste deel daarvan plaatsvindt in twee perioden: als ik buitengewoon gelukkig ben of als ik depressief ben. Niet noodzakelijkerwijs een dramatische roep om hulp niveau van depressie. Maar het langzame, sudderende soort dat op de achtergrond optreedt wanneer alles aan de oppervlakte in orde lijkt, maar je toch meer wilt. Ik heb de neiging om twee dingen te doen als ik zo’n stemming heb. Te veel eten of te veel kopen.
Ik bedoel dit artikel niet als een therapiesessie. Ik ken deze eigenschappen van mezelf heel goed en al zolang ik me kan herinneren. Maar wat ze relevant maakt voor de discussie over uitgavenbeheersing is dat ik denk dat dit patroon een sleutel is tot de reden waarom velen van ons geobsedeerd zijn door spullen, zelfs als dat ten koste gaat van onze financiën.
Afgezien van de letterlijke functionaliteit van de spullen die we kopen, geeft het kopen ervan ons een kick. Het dopamine-effect is onmiskenbaar. Denk aan de vreugde die je krijgt als je nieuwe spullen arriveren en je voorzichtig de doos mag openen. Denk aan de rush van mogelijkheden die je voelt wanneer je wekenlang onderzoek doet naar een stuk uitrusting en dan eindelijk tot aankoop overgaat. Het kopen van uitrusting is en moet een zakelijke beslissing zijn. Maar we houden onszelf voor de gek als we ontkennen dat er een klein beetje adrenaline vrijkomt bij elke nieuwe aankoop. Het is gewoon de menselijke natuur. Het is dezelfde impuls die we als kind hadden bij het zien van cadeautjes onder de kerstboom of bij het winkelen in het winkelcentrum voor een nieuw paar kleren. Nieuwe dingen krijgen voelt goed.
Het verschil is natuurlijk dat fotografie een nogal dure bezigheid is. Ik heb ook een probleem met het kopen van schoenen. Ik ben nog nooit een schoenenverkoop tegengekomen die ik niet leuk vond. Maar het impulsief kopen van meerdere paren Converse laat een duidelijk kleinere deuk in mijn financiële positie achter dan het kopen van meerdere camera’s. Beide kunnen op korte termijn mijn dopamineniveau stimuleren. Maar bij de ene loop ik het risico dat mijn schoenenrek overvol raakt, bij de andere loop ik het risico dat ik failliet ga.
Ik gebruik mezelf en mijn eigen motivaties voor uitgaven in dit artikel slechts als voorbeeld. Mijn perspectief is immers het enige perspectief dat ik met 100% nauwkeurigheid kan delen. Ik ondervraag voortdurend mijn eigen beslissingen en de oorsprong van die beslissingen, omdat die kennis me kan helpen een slimmere consument te zijn. Om te weten wanneer ik een aankoop doe op basis van verlangen in plaats van noodzaak. Om een specifiek bestedingsplan op te stellen dat me helpt mijn basisinstincten onder controle te houden en me toch in staat te stellen de nodige middelen te verwerven om de kunst te creëren die mijn leven echt zin geeft.
Maar om die kunst te blijven maken, moet ik natuurlijk goed in de gaten houden waaraan ik mijn geld uitgeef en waarom ik het uitgeef. Ik heb enkele van mijn niet-praktische redenen voor uitgaven genoemd in dit essay. Maar dat ben ik alleen. Wat zijn enkele van de niet strikt zakelijke redenen waarom jij geld uitgeeft aan spullen? Hoe houd je jezelf onder controle?