Hoe verleidelijk het ook is om een ultragroothoek te nemen die inzoomt tot 14mm, 12mm of zelfs 10mm, soms kan iets smaller zoals de Tamron 17-28 f/2.8 Di III RXD net zo effectief zijn.
Om te beginnen zijn ultragroothoeken meestal zware beesten.
Als je ooit hebt gewerkt met een ultragroothoekobjectief met snel diafragma zoals de Nikon 14-24mm f/2.8 S, dan weet je dat het een fantastisch objectief is – maar het weegt een ton! De hele dag ermee rondlopen kan onnodige pijntjes veroorzaken. Hetzelfde geldt voor de Sony 12-24mm. Hoe geweldig en breed die lens ook is, hij weegt maar liefst 1,86 kg. Groothoeklenzen met een groot diafragma zijn meestal stevige, robuuste, beestachtige lenzen. Maar dat hoeft niet zo te zijn…
Mijn eerste indruk van de Tamron 17-28mm was, “is dit een f/2.8 ultragroothoek?”. Hij ziet er gewoon niet uit – hij is veel te klein en veel te licht om serieus genomen te worden als een ultragroothoek. Zelfs de voorste filterdraad doet, gezien de schamele afmetingen van slechts 67 mm, de vraag rijzen of de Tammy wel geschikt is voor het beoogde doel.
Met een – voor zijn klasse – vedergewicht van 420 gram is de Tamron de hele dag gemakkelijk mee te nemen. Dat is vooral merkbaar voor iemand als ik, die zijn favoriete ultragroothoek is de Nikon 14-24mm f/2.8 S op een Z 6II. Ter vergelijking: de a7 IV met de Tamron 17-28mm voelt aan als een vedergewicht in vergelijking met een deurstopper.
De zoomring is stevig en voelbaar met een prettige, comfortabele weerstand. De lens zoomt intern, wat betekent dat de lens niet buiten de grenzen van de lenscilinder komt. De scherpstelring daarentegen biedt nauwelijks weerstand. Het is een fly by wire – zoals zoveel lenzen met E-mount – wat betekent dat we geen schaal voor de scherpstelafstand hebben. Hoewel de scherpstelling goed genoeg werkt, geef ik de voorkeur aan een scherpstelring die fysiek aan de lenselementen is bevestigd.
Het grote voordeel van de Tamron is in feite zijn lichte gewicht. Hij is gewoonweg subliem om de hele dag mee rond te lopen. De lens is ook stof- en vochtbestendig, zodat we ons geen zorgen hoeven te maken als we hem mee naar buiten nemen.
Ultra, ultra wides kunnen lijden aan “Alice in Wonderland” achtige vervorming.
Velen van ons in de vastgoedfotografie hebben de neiging echt verslaafd te raken aan superbreed glas. Zoals gezegd: hoe groter, sneller en breder een lens is, hoe meer hij weegt. Het tweede grote probleem is vervorming – wanneer een lens breder wordt dan 15 mm, is er bijna geen ontkomen aan een vreemde vervorming in je beelden. Het is gewoon een fysieke realiteit.
Bij de Tamron 17-28 mm is ons uitgangspunt een brede 17 mm, maar aan dit uiteinde van het millimeterspectrum is een verschil van 2 of 3 mm procentueel aanzienlijk groter. Dit kan de beelden veel gevoeliger maken voor vervorming, waardoor “Alice in Wonderland”-niveaus ontstaan als je niet oppast.
Omdat de Tamron begint bij 17 mm, zijn mijn beelden – hoewel niet zo breed – minder vervormd met rechtere verticale lijnen. Dit is vooral merkbaar aan de randen van het beeld, waar vervorming bij veel vastgoedfotografen de kop opsteekt.
Snelle autofocus is leuk, maar niet doorslaggevend
Wanneer we groothoekopnamen maken, zijn de onderwerpen meestal statisch. Dat wil zeggen dat we in het veld beelden maken van onroerend goed, architectuur en landschappen. In die situaties is de scène meestal onbeweeglijk. Ultrasnelle AF is leuk, maar zal zeker geen belemmering vormen als het objectief er niet over beschikt.
Bovendien fotograferen we meestal met een kleiner diafragma om de hele scène scherp te krijgen. Als ik voor mezelf spreek, zit ik meestal op f/8 met een ultragroothoeklens en zolang ik scherpstel op iets in het midden van de scène, wordt de hele scène haarscherp weergegeven.
Ik kan me genoeg situaties voorstellen waarin snelle AF zeker van pas zou komen. Misschien maak je wel snelle actiesporten – denk aan wintersport en skateboarden. Ik ben blij te kunnen melden dat de AF van de Tamron snel en resoluut is en vooral accuraat, vooral bij groothoek! De Tamron maakt gebruik van een stappenmotor, die vrijwel geruisloos en zeer snel is. Hier zijn enkele foto’s van de AF bij f/2.8. Zoals u kunt zien in dit voorbeeld, zeer doortastend en zeer snel met slechts een klein beetje “jackhammering”.
Hoewel AF zeer, zeer goed is bij foto’s, is video AF een beetje inconsistent. Ik heb continue AF ingesteld met dier en mens AF geselecteerd. Bij de eerste twee pogingen detecteerde de camera/lens helemaal geen ogen. Het detecteerde zelfs geen onderwerpen. Toen begon het ineens te werken – en het werkte prima. Ik weet nog steeds niet zeker wat er gebeurd is; hier zijn een paar voorbeelden van de video AF toen ik het eenmaal aan de praat had;
Over het geheel genomen zijn de AF-prestaties solide voor foto’s en als het eenmaal op gang komt, lijkt het ook goed te gaan met video.
Resultaten zijn uiteindelijk belangrijk
Voor mij als werkende professional en voor mijn klanten – wat telt zijn de resultaten. Uiteindelijk draait het allemaal om beeldkwaliteit. Ik ben blij te kunnen zeggen dat de Tamron 17-28mm voor de manier en stijl waarop ik fotografeer een juweeltje van een lens is! Verschillende andere fotografen hebben opmerkingen gemaakt over de beeldkwaliteit van sommige van de foto’s die ik heb geplaatst.
Als je een professionele fotograaf bent, verwacht je gewoon dat dingen werken. De 17-28 voldoet in grote lijnen aan de kwaliteitseisen. Hieronder staan enkele voorbeelden.
Scherpte
Dit is niets minder dan indrukwekkend! De randscherpte bij f/8, waar de meeste groothoekfotografen zich bevinden als ze een ultragroothoek gebruiken – is subliem!
Beelden zijn scherp en schoon van hoek tot hoek zonder veel beelddegradatie – het is zeer indrukwekkend.
Bokeh
Zoals elke groothoeklens kopen we de Tamron niet voor zijn schitterende bokeh. Door de waanzinnig grote beeldhoek is het moeilijk om een fatsoenlijke bokeh-opname te maken, tenzij de lens dichtbij of op de minimale scherpstelafstand en wijd open staat. Dat is ongeveer de enige keer dat het mogelijk is om de achtergrond onscherp te maken. Zelfs dan zijn we nog steeds niet lovend over het geweldige bokeh – vloeiend? Zeker. Maar opmerkelijk? Niet echt.
Chromatische aberratie
Misschien ligt het aan mij, maar ik heb de indruk dat de meeste lensfabrikanten chromatische aberraties uit lenzen hebben weggewerkt – althans in de laatste iteraties van lenzen. Tegenwoordig lijken een paar lenzenfabrikanten zelfs te proberen opzettelijk fouten toe te voegen aan hun optiek. Zij noemen het karakter, ik noem het gewoon slechte optiek. Met misschien een klein beetje magenta in contrastrijke gebieden, maar niets dat een beeld dreigt te verpesten. Kortom, chromatische aberraties zijn bij de 17-28mm in wezen irrelevant.
Flare
Zoals bij de meeste groothoeklenzen kan een felle lichtstraal – zoals de zon of een zaklamp – op de juiste plaats een beeld verpesten. Over het algemeen is het goed onder controle, maar onder de juiste hoek, kijk uit, het kan je beeld verpesten. Hier is een voorbeeld van een flitslicht dat langs de randen beweegt en als het op de juiste plaats wordt gevangen, is het een tsunami van lichtvlekken!
Met de Tamron 17-28mm kun je wijd gaan met de voordelen van een standaardzoom.
Als je breed moet gaan, niet ultra, ultra breed, maar groothoek. Dan moet de Tamron 17-28mm zeker op je shortlist van te overwegen lenzen staan. Vooral als je een krap budget hebt. Voor wat het is en wat het kan produceren is de 17-28mm niets minder dan een opmerkelijke prestatie. Verbluffend scherpe optiek – vooral in de hoeken, wat indrukwekkend is -, goed gecontroleerde chromatische aberraties, OK bokeh en snel en nauwkeurig AF. Dit alles verpakt in een lichtgewicht, betaalbaar en waardevol pakket.
Er is veel om van de 17-28mm te houden. Als professional die Nikon’s 14-24 mm gebruikt, ben ik meer dan een beetje jaloers dat ik dit soort resultaten kan behalen voor een derde van de prijs!
Wat betreft de tekortkomingen zijn er een paar belangrijke overwegingen. In de breedte komen we met 17 mm net iets te kort. Ik wou dat Tamron het zou uitbreiden tot 15 of 16. Mijn favoriete brandpuntsafstand is 14 mm. Ik begrijp dat dit gevolgen heeft voor de kosten, het gewicht en de beeldkwaliteit. Toch heb ik meer dan eens iets breders gewenst dan wat de Tamron te bieden heeft. De andere kant van de vergelijking is dat we ons beperken tot 28 mm. Ik neem aan dat een korter brandpuntbereik gemakkelijker te produceren is, maar ik zou willen dat Tamron ons 15-25 mm of 14-24 mm had gegeven.
Voor wat het is, is de 17-28 een uitzonderlijke lens, zeker voor zijn prijs. Het is een geweldige vastgoed optie.