De James Webb Space Telescope (JWST) heeft een verbluffend mozaïekbeeld van de Tarantula Nevel gemaakt dat zich over 240 lichtjaar uitstrekt en tienduizenden nooit eerder geziene jonge sterren bevat die met eerdere telescopen niet zichtbaar waren.
Bovenstaand beeld is gemaakt met de Nabij-Infrarood Camera (NIRCam) van de JWST en toont een enorm stervormingsgebied in de ruimte, vastgelegd als een mozaïek van meerdere foto’s en gecombineerd tot een enorme 122,5-megapixel foto (14.557 bij 8.418 pixels). Het meest actieve stervormingsgebied is te zien in het midden van de foto, waar de heldere blauwe sterren het meest gecondenseerd zijn.
Het Webb Team legt uit dat verspreid tussen die blauwe sterren nog ingesloten sterren zijn die rood lijken en nog tevoorschijn moeten komen uit wat zij omschrijven als een “stoffige cocon” van de nevel.
“NIRCam is in staat om deze met stof omhulde sterren te detecteren dankzij zijn ongekende resolutie op nabij-infrarode golflengten,” zegt het Webb-team.
“Linksboven de cluster van jonge sterren, en de top van de nevelholte, vertoont een oudere ster prominent de kenmerkende acht diffractiepieken van NIRCam, een artefact van de structuur van de telescoop. Als je de bovenste centrale piek van deze ster naar boven volgt, wijst hij bijna naar een kenmerkende bel in de nevel. Jonge sterren die nog omgeven zijn door stof, blazen deze bel op en beginnen hun eigen holte uit te houwen,” vervolgt het Webb-team.
“Astronomen hebben twee spectrografen van Webb gebruikt om dit gebied van dichtbij te bekijken en de chemische samenstelling van de ster en het omringende gas te bepalen. Deze spectrale informatie zal astronomen vertellen over de leeftijd van de nevel en hoeveel generaties van stervorming het heeft gezien.”
Deze nevel is ook gefotografeerd met de Midden-Infrarood (MIRI) camera, die zijn blik richt op het gebied rond de centrale sterrenhoop.
“In dit licht vervagen de jonge hete sterren van de sterrenhoop in helderheid, en gloeiend gas en stof komen naar voren. Overvloedige koolwaterstoffen verlichten de oppervlakken van de stofwolken, die in blauw en paars te zien zijn. Een groot deel van de nevel ziet er spookachtiger en diffuser uit, omdat het midden-infrarood licht meer kan laten zien van wat er dieper in de wolken gebeurt. Nog steeds ingebedde protosterren komen tevoorschijn in hun stoffige cocon, waaronder een heldere groep helemaal bovenin het beeld, links van het midden,” aldus het Webb-team.
“Andere gebieden lijken donker, zoals in de rechterbenedenhoek van het beeld. Dit duidt op de dichtste gebieden van stof in de nevel, waar zelfs midden-infrarode golflengten niet doorheen kunnen komen. Dit zouden de plaatsen kunnen zijn van toekomstige of huidige stervorming.”
Een van de redenen dat astronomen geïnteresseerd zijn in de Tarantulanevel is dat hij eenzelfde soort chemische samenstelling heeft als de gigantische stervormingsgebieden die bestonden toen het heelal nog maar een paar miljard jaar oud was en de stervorming op zijn hoogst was. Dankzij Webb kunnen astronomen de waarnemingen van de Tarantulanevel vergelijken met andere waarnemingen van verre sterrenstelsels die ook actief waren in die periode van maximale stervorming.
Image credits: NASA, ESA, CSA, STScI