Hoe u superieure composities kunt maken met groepen en lijnen


Je geest haalt slimme streken uit en helpt je de wereld te begrijpen. Het creëert denkbeeldige groepen en lijnen. Dus, als je begrijpt hoe dat werkt, kun je meer boeiende foto’s maken.

Onze geest hunkert naar orde en eenvoud. Een van de methodes om die orde te bereiken is door onbewust dingen in groepen te ordenen. Zonder het vinden van manieren om objecten te groeperen, zouden we overweldigd worden met teveel gegevens van onze zintuigen. Als we bijvoorbeeld langs de kustlijn lopen, zien we een strand en niet alle afzonderlijke kiezelstenen.

Als je erin slaagt orde te scheppen in je foto’s, worden ze meeslepender. Gelukkig zijn er verschillende manieren waarop jij en je kijkers objecten groeperen om dat te bereiken. Door deze technieken toe te passen, zal de fascinatie van de kijker voor je foto’s toenemen.

Bekijk de dagprijs

De meest voor de hand liggende manier om objecten te groeperen is dat ze dichtbij zijn. Hoe dichter bij elkaar, hoe meer het menselijk oog waarneemt dat ze verwant zijn.

Maar nabijheid is niet de enige manier om orde te scheppen.

Om objecten te groeperen, moeten ze overeenkomsten vertonen. Dat betekent niet dat ze identiek moeten zijn, maar als ze vorm, grootte, vorm, toon, textuur of kleur gemeen hebben, kan het menselijk brein ze groeperen om orde te scheppen uit chaos. Hoewel het onwaarschijnlijk is dat we een eend, een auto en een berg groeperen, kunnen we wel de orde zien in een troep wilde eenden, smienten en brilduikers. Evenzo kunnen we auto’s in een file als één geheel zien, ondanks alle verschillen tussen de afzonderlijke voertuigen.

Een groepering wordt sterker naarmate haar onderdelen uniformer worden. Stel je die file voor die alleen uit taxi’s bestaat; de groep auto’s wordt nog samenhangender.

Vanuit een fotografisch perspectief, kan dit zowel goed als slecht zijn. Waarom slecht? Op zichzelf in het kader kan die uniformiteit soms eentonig worden zonder een enkel focuspunt. Maar als we een stap terug doen en we zien die groep als deel van een grotere scène, dan wordt die groepering een onderwerp.

Anderzijds, als we de groep onderbreken met iets dat ermee contrasteert, wordt die onderbreking het onderwerp. Het gevolg is dat de groep minder visueel gewicht heeft en naar de achtergrond verdwijnt.

Iets anders dat subjecten in een groep bindt is wat bekend staat als “Gemeenschappelijk Lot”. Dat is wanneer men ziet dat de afzonderlijke elementen samen bewegen als één groep. Typische voorbeelden zijn een zwerm ganzen, fietsers op de weg, enzovoort. Een coherente beweging van een verzameling voorwerpen lijkt misschien niet mogelijk in stilstaande foto’s, maar onze geest zal onze bestaande kennis gebruiken en aannemen dat de beweging bestaat.

Wanneer wij een zwerm vogels beschouwen, weten wij reeds dat zij op elkaar lijken, dicht bij elkaar zijn, en in dezelfde richting reizen. Er is nog een kritieke factor: de vogels zijn ingesloten in een structuur. Terwijl bijvoorbeeld een groep ganzen vaak in een V-formatie vliegt, heeft een kolonie spreeuwen een vloeiende, nevelige vorm. We zien de vormen van de zwermen meer dan die van de individuele vogels.

In de fotografie kunnen we dit in ons voordeel gebruiken. Misschien kan de vorm van de groep voor meer evenwicht zorgen of het oog leiden.

Evenzeer moeten we ons bewust zijn van groepen die ongewenste vormen in onze foto’s maken. Bijvoorbeeld, in landschapsfotografie kan een groep van drie rotsen een driehoek vormen waarvan de top in het beeld wijst en zo het oog leidt. Maar probeer de driehoek eens om te keren, zodat de top onderaan in het kader ligt. De tegenoverliggende lijn ligt dan verder naar boven in het beeld en werkt als een blokker, waardoor je oog niet meer in het beeld kan kijken.

Als je een groep van vijf voorwerpen op een tafelblad uitlijnt, vormen ze een lijn, nietwaar? Nee, die lijn bestaat niet; je geest creëert hem om het beeld te vereenvoudigen. Er is niets dat ze verbindt, behalve het idee in je hoofd. Bovendien strekt de denkbeeldige lijn zich uit tot voorbij het verste voorwerp, en leidt het oog naar wat daarachter ligt. Die denkbeeldige lijn ontstaat door iets dat “Goede Voortzetting” heet.

Met andere woorden, we extrapoleren uit de informatie die we hebben dat lijnen niet zomaar ophouden. Onze geest breidt het idee van een lijn uit tot voorbij het zichtbare einde. We kunnen dit fenomeen gebruiken om de kijker te wijzen op een ver object of een horizon zonder dat er een echte ononderbroken lijn is die helemaal daarheen leidt. Bovendien, wanneer lijnen de rand van het kader bereiken, geloven we dat ze verder gaan dan de grenzen van het beeld. Bijgevolg kunnen we voorwerpen toevoegen aan een groep die we in het beeld niet kunnen zien.

Echte en denkbeeldige lijnen kunnen ook andere lijnen snijden en andere obstructies tegenkomen. Dit is waar visueel gewicht een rol speelt. Het oog volgt de weg van de minste weerstand. Als het obstakel meer gewicht heeft dan de lijn, zal het oog daar stoppen. Als de lijn echter zwaarder weegt dan het obstakel, zal het oog erlangs blijven lopen en niet stoppen.

In de volgende afbeelding, waar ik de rotsen in de scène ruwweg heb verplaatst, vormt de linker variant een driehoek die in de scène wijst. Het oog volgt een denkbeeldige lijn, aangegeven door de rode stippen. Hoewel die lijn wordt doorsneden door een lijn van zeewier en een lijn van rotsen (blauwe stippen), blijft het oog toch in de richting van de persoon gaan, omdat we aan mensen een groter visueel gewicht toekennen. In de rechter versie heb ik de rotsen in verschillende posities gekloond. Nu ligt de top van de driehoek onderaan, aan de andere kant, waardoor het oog niet meer naar de figuur toe kan bewegen. Niettemin, vanwege het grote visuele gewicht dat wij aan andere mensen toekennen, vindt ons oog uiteindelijk nog steeds de persoon.

Er is hier sprake van een zekere subjectiviteit, want uw belangstelling voor het onderbrekende voorwerp kan verschillen van de mijne. Een fervent ornitholoog zal veel meer van een vogel houden dan een autoliefhebber. Dus, hun oog zou kunnen stoppen bij een vogel die op een hek zit, terwijl de autoliefhebber zijn blik zou richten op de Chevrolet op de achtergrond.

Als een lijn een andere snijdt, geldt nog steeds het idee dat je de weg van de minste weerstand moet volgen. Neem bijvoorbeeld de letter X. Wij zien dat als twee rechte lijnen die elkaar in het midden kruisen. Dat komt omdat onze geest hunkert naar eenvoud. Een rechte lijn die een / kruist is de meest eenvoudige weg voor onze ogen om te reizen. Dus, we negeren > aangrenzende < om de X te maken.

De houtsnede, Zuidenwind, heldere morgen van Katsushika Hokusai is een goed voorbeeld van al deze factoren. Het visuele gewicht van de berg Fuji trekt het oog direct naar de berg. Vervolgens volgen we de lijn van de bergrand naar links in de richting van het dichte wolkendek en het diepere groen van het bos. De lichtere wolken die de achtergrond omlijsten, blokkeren de doorgang van het oog niet omdat de rand van de berg visueel zwaarder weegt.

Ik hoop dat u dit artikel een interessante inleiding vond tot dit aspect van compositie dat enkele van de onderwerpen samenbrengt die ik eerder heb besproken. Het zou geweldig zijn om enkele van uw beelden te zien die illustreren hoe groeperingen en lijnen werken.