Fotograaf Thomas James Parrish’s We Are Ukrainian fotoproject richt zich zowel op Oekraïners die al jaren in Sydney, Australië wonen als op hen die als vluchtelingen zijn aangekomen na de Russische invasie van het land eerder dit jaar.
In We Are Ukrainianlokken de levendige kleuren en sombere introspectieve ogen van de onderwerpen van Parrish’s foto’s een soort van mesmerische blik en gefixeerde aandacht van de kijkers. Door de diverse verhalen en foto’s vast te leggen door de lens van zijn Mamiya C330 en Portra 120 film, illustreert de in Australië gevestigde fotojournalist vakkundig de complexe stemmingen en variërende gradaties van emoties van Oekraïners die nu in Australië wonen.
Deels fotodagboek en deels vertelling, de opnamen van We Are Ukrainian willen de verschillende uitdagingen laten zien van het aan de andere kant van de wereld zijn en getuige moeten zijn van conflicten in je vaderland, terwijl ook de ervaringen worden gedeeld van degenen die onlangs dat vaderland zijn ontvlucht.
Parrish’s werk wordt gevoed door een passie voor het vertellen van creatieve verhalen en een verlangen om sociale kwesties te onderzoeken en te documenteren; hij streeft ernaar om met zijn werk reflectie en positieve sociale verandering te bevorderen.
“Ik hoop dat deze serie een beter begrip mogelijk maakt van de strijd waar leden van onze samenleving momenteel mee te maken hebben, en dat het dient als een herinnering aan de relevantie van een conflict waarvan we misschien denken dat het een minimale onmiddellijke betekenis heeft,” zegt Parrish in een gesprek met PetaPixel.
Elke foto is getiteld naar zijn onderwerp en gaat vergezeld van hun woorden en hun verhalen van veerkracht en opoffering.
In de foto met de titel Ksenia, bijvoorbeeld, staat het onderwerp uitdagend tegen de achtergrond van een actief protest achter haar. Ze worstelt met haar complexe emoties rond het nieuws van de aanvankelijke invasie van Oekraïne en de reactie van haar buren.
“Ik woon boven een openbaar zwembad en daar spetteren kinderen rond en lachen en de eerste paar dagen was ik verontwaardigd, zo van: hoe kunnen jullie plezier hebben? Hoe kan de wereld gewoon doorgaan? Het voelt zo oneerlijk. Toen dacht ik ‘nup, te hard’ en op een dag werd ik wakker en dacht ‘oké, weer aan het werk’. Mijn geest besloot dat het te moeilijk was om dit te verwerken dus we gaan gewoon terug naar de comfortabele dagelijkse dingen, en ik haatte dat omdat ik het niet wilde voelen, het voelde verdoofd.”
Op de foto met de titel Maksym & Katerynauit het echtpaar hun frustraties over de politiek van de oorlog en hun afstand tot Oekraïne.
“Het is hulpeloosheid.De eerste emotie is hulpeloos zijn. We kunnen van hieruit bijna niets doen. Alleen nieuws delen en informatie controleren en wat geld naar vrijwilligers sturen om medicijnen, munitie enzovoort te kopen […] Dan is het de woede en waarschijnlijk de haat omdat de Russen dit al heel lang geleden hadden kunnen voorkomen, zelfs toen Poetin voor het eerst vals speelde om president te blijven[…]Het gaat vooral om haat en hulpeloosheid.”
Op de foto getiteld Antonbetreurt het onderwerp dat hij op dit moment niet in Oekraïne is.
“Absoluut, ik wou dat ik daar was. Het is de bedoeling dat ik daar ben. Ik had een vlucht die geannuleerd werd vanwege de oorlog. Dus ik had er al moeten zijn. Ik denk er elke dag aan en ik zou echt willen dat ik daar was. Daarom ben ik gestopt met werken en doe ik zoveel mogelijk om de gemeenschap te helpen. Ik werk met humanitaire en militaire inspanningen. Ik help onze militairen, werk met iedereen die vanuit Oekraïne hierheen komt, help met visa en help met mensen ter plaatse.”
Op de foto met de titel Anastasiadenkt het onderwerp na over haar erfenis en haar huidige leven in Australië.
“Er is een enorm aspect van overlevingsschuld. Waarom ben ik hier en waarom is mijn familie er nog? Waarom zijn uitgerekend mijn overgrootouders weggegaan en hebben ze mij de kans gegeven om hier te zijn? Ik had daar net zo goed nu kunnen zijn. Dat mijn overgrootmoeder te voet van Oekraïne naar Duitsland is gelopen, wat 2 jaar duurde, en dat ze in die tijd is bevallen zonder iemand om zich heen. Voor haar om dat te doen, het lijden dat ze heeft doorstaan om er zeker van te zijn dat ik daar nu niet ben. Het is iets intens om over na te denken.”
Op de foto met de titel Taras, het onderwerp is in heldere Oekraïense kledij en denkt na over de verliezen in zijn leven.
“Ik heb een aantal vrienden die soldaten zijn, en uiteraard geven ze nu niet veel informatie omdat ze betrokken zijn bij de oorlog. Dus ze kunnen niet tegelijkertijd fotograferen en schrijven op Instagram. Maar ik weet dat één jongen, mijn goede vriend, een paar dagen geleden is overleden. En de andere jongens die vechten, zeggen dat ze nooit zullen opgeven. Dus waar ik echt trots op ben, is dat ze zo sterk zijn en ook al begrijpen ze dat we overklast zijn, dat we overmeesterd zijn door Rusland, ze willen nog steeds vechten.”
Op de foto getiteld Olgawordt het levendige haar van de geportretteerde in het zonlicht gehuld terwijl zij de frustraties van propaganda bespreekt.
“Stel je de stad voor waarin je bent opgegroeid, deze prachtige historische stad, die wordt platgewalst, die wordt vernietigd en het hele land wordt een oorlogszone. Het is gewoon heel moeilijk. En wat nog moeilijker is, is het omgaan met Russische propaganda die zegt dat alles nep is en omgaan met mensen die zich daaraan hebben vastgeklampt.”
Op de foto getiteld Mar’yanahet onderwerp wiegt haar viool in natuurlijk licht.
“Ik speel in een Oekraïens muziekensemble, dat ik een paar jaar geleden ben begonnen. Door viool te spelen voel ik me dicht bij mijn land en mijn cultuur. Bij elk concert merk ik dat het publiek meer over mijn land te weten komt door liederen die generaties eerder zijn geschreven, het is diep ontroerend. Daarom blijf ik de boodschap van Oekraïne verspreiden via mijn muziek.”
En in de laatste foto getiteld Vladislavdraagt een traditionele klederdracht en geeft zijn mening over het conflict dat zich in zijn vaderland afspeelt.
“Waarom Rusland Oekraïne haat? Daar zijn vele redenen voor. Een ervan is dat het rijk ‘fantoompijn’ heeft […] het keizerrijk heeft fantoompijn sinds de onafhankelijkheid van Oekraïne.
Een andere reden is dat het rijk niet sterk is, maar ook nog niet volledig gebroken, en dus zal het proberen wraak te nemen op degenen die zich van hen losmaken. Ze kunnen niet accepteren dat ze gebroken worden, en ze zijn boos op Oekraïne hiervoor. En bovenal, zonder Oekraïne kan de Russische Federatie niet het Russische Rijk zijn.”
Lees alle volledige verhalen en bekijk meer foto’s uit de serie op Parrish’s website.
Image credits: Foto’s door Thomas James Parrish