Heb je moeite om de juiste instellingen te bepalen voor mooie macrofoto’s? Wil je een duidelijke en eenvoudige gids die je kunt gebruiken voor goed belichte, artistieke foto’s?
In dit artikel ga ik mijn favoriete macrofotografie-instellingen delen, waaronder:
- Het perfecte diafragma voor prachtige soft-focus achtergronden
- Waarom sluitertijd vooral belangrijk is bij macrovergrotingen
- Hoe je consequent scherpstelt, zelfs bij het fotograferen op 1:1
- De ISO die je moet nastreven in al je macrofoto’s
- Veel, veel meer!
In feite zijn dit de nauwkeurig instellingen die ik gebruik in mijn eigen macrofotografie, en ze hebben me nooit in de steek gelaten. Dus als je klaar bent om de perfecte instellingen voor je close-upfoto’s te ontdekken, laten we dan beginnen.
Instellingen voor macrofotografie: Inhoudsopgave
1. Gebruik de diafragmavoorkeuzemodus of de handmatige modus voor eersteklas belichtingen
Een goede macrofoto Begint met een goede belichting. Met andere woorden, je wilt je onderwerp mooi helder hebben, zonder uitgeknipte schaduwen of uitgeblazen hooglichten, zoals dit:
Dus wat is het geheim? Hoe nagelen de profs consequent blootstelling aan tientallen verschillende lichtomstandigheden?
Het is eigenlijk heel simpel. Het gaat gewoon over controle over uw belichtingsvariabelen – het diafragma, de sluitertijd en de ISO. Dat is waar de diafragmavoorkeuzemodus en de handmatige modus binnenkomen.
Je ziet dat de diafragmavoorkeuzemodus je een bepaald diafragma en ISO laat kiezen, terwijl je camera een bijbehorende sluitertijd kiest voor een mooie belichting. Je maakt dan een testopname en als het beeld er geweldig uitziet, dan is dat het, je bent klaar. Als de afbeelding Niet er helemaal goed uitzien (het is bijvoorbeeld te modderig en donker), u kunt belichtingscompensatie gebruiken om de nodige aanpassingen te maken.
Handmatige modus duurt camera-instelling controle een stap verder. In plaats van je sommige instellingen te laten kiezen terwijl je camera andere instellingen kiest, geeft de handmatige modus je volledige controle over instellingen, zodat je tegelijkertijd het diafragma, de sluitertijd en de ISO kiest.
(Ja, het kan in het begin een beetje overweldigend worden, maar je went eraan!)
Merk op dat je hier niet blind vliegt. Je camera biedt een soort belichtingsbalk, die je in de zoeker kunt zien. En door je diafragma, sluitertijd en ISO aan te passen, kun je ervoor zorgen dat de belichtingsbalk in het midden van de schaal valt. Meestal is dit voldoende om een goed belichte opname te maken, maar in gevallen waarin de belichting moet werken, kunt u handmatige aanpassingen maken.
Eerlijk gezegd, of je besluit om de diafragmavoorkeuzemodus (plus belichtingscompensatie) of de handmatige modus te gebruiken, is allemaal afhankelijk van persoonlijke voorkeur. Beide opties geven je een enorme hoeveelheid controle en beide opties zijn populair bij professionals.
De sleutel is om te voorkomen dat uw camera’s Auto modus, waarmee uw camera al het werk kan doen en vaak zal resulteren in mislukte kansen.
2. Gebruik een groot diafragma voor een ondiep scherptediepte-effect
Ik wil deze sectie beginnen met een paar belangrijke definities:
Opening verwijst naar een gat (d.w.z. een diafragma) in de lens, dat opent en sluit afhankelijk van uw f-stop-instelling. Hoe lager het f-getal, hoe groter het diafragma en hoe kleiner het scherptevlak in de scène (bekend als de scherptediepte). En hoe hoger het getal, hoe smaller het diafragma en hoe Dieper het vlak van scherpte.
Dus met een lage diafragma-instelling zoals f/2.8 krijg je vaak een smal scherptevlak en dus een zwaar onscherpe achtergrond, zoals deze:
En bij een hoge diafragma-instelling zoals f/16 zal het scherptevlak zich over de hele scène uitstrekken en blijft de achtergrond (relatief) scherp:
In macrofotografie is er geen enkele beste benadering van diafragma en scherptediepte. Een smal diafragma kan er geweldig uitzien en geeft je veel scherpe, gedetailleerde foto’s die je tevreden houden. Maar veel macrofotografen liefde de ondiepe scherptedieptebenadering omdat het beelden als deze produceert:
Dat is de reden waarom, als je nog nooit hebt geprobeerd een groot diafragma te gebruiken voor macrofotografie, ik het ten zeerste aanbeveel. Kies gewoon de breedste diafragma-instelling van je lens en geniet vervolgens van het instellen van je scherpstelling op je onderwerp en het creëren van prachtige, bokeh-gevulde achtergronden.
(Pro-tip: als je achtergronden niet wazig genoeg zijn, zelfs met een diafragma van f/2.8, probeer de afstand tussen je onderwerp en de achtergrond te vergroten.)
Persoonlijk ben ik een grote fan van de ondiepe scherptediepte look. Maar als je het probeert en besluit dat het niet jouw kopje thee is, is dat helemaal prima – vergroot je diafragma en kijk of je de voorkeur geeft aan een dieper scherptediepte-effect.
Helaas voor fotografen die van detail en scherpte houden, geldt dat hoe dichter de lens bij het onderwerp staat, hoe ondieper de scherptediepte. Dus bij hoge vergrotingen heeft zelfs een f/16-beeld een vrij smal scherpstelvlak. (Dat is waar technieken zoals focus stacking van pas komen, waarmee je je bestanden overal scherp kunt houden terwijl je waanzinnig smalle diafragma’s zoals f / 32 vermijdt.)
Trouwens, het verbreden van het diafragma zal niet alleen de scherptediepte verkleinen; het verhoogt ook de hoeveelheid licht die de camerasensor raakt, wat op zijn beurt de belichting van het beeld zal verhogen (al het andere is gelijk). Dus als je je in een situatie bevindt waarin je foto’s steeds te donker worden, probeer dan je f-getal te verlagen terwijl je je sluitertijd en ISO constant laat.
3. Gebruik een snelle sluitertijd om camerabewegingen te voorkomen
Veel fotografen weten dit niet, maar een hogere lensvergroting is een recept voor een ramp met camerabewegingen – tenzij je specifieke stappen onderneemt om het te bestrijden.
Je ziet, naarmate de lens dichter bij het onderwerp komt, vergroot het detail, maar het vergroot ook problemen zoals cameratrillingen. Dus hoewel je een portretfoto vaak op 1/80s kunt vasthouden, probeer het dan met een macrolens met 1: 1 vergrotingen en je zult eindigen met consistent wazige foto’s.
Wat voor werk doe je?
Nou, je hebt twee echte opties:
- Je kunt je camera stabiliseren door een statief te gebruiken (en waarschijnlijk ook een macro-scherpstelrail, voor extra gemak).
- Je kunt blijven vasthouden terwijl je de sluitertijd verhoogt.
Ik vind statieven beperkend en omslachtig, dus ik heb de neiging om voor de tweede optie te gaan, maar het is echt aan jou; als je van het idee van langzame, opzettelijke macrofotografie houdt, pak dan een statief en kijk hoe het gaat.
Als je liever in de hand houdt, moet je je sluitertijd zorgvuldig aanpassen totdat je een voldoende scherpe opname krijgt. De details zijn afhankelijk van je vergrotingsniveau, maar ik zou een sluitertijd van op minst 1/250s bij het fotograferen van 1:2 vergroting tot 1:1 vergroting. Doe een stapje terug en je kunt zonder al te veel moeite naar 1/160s zakken.
Merk op dat deze cijfers zullen veranderen als je camera of lens een vorm van beeldstabilisatie heeft (met de juiste stabilisatie kun je vaak wegkomen met aanzienlijk langere sluitertijden dan hierboven vermeld).
Als je in de handmatige modus fotografeert, zul je merken dat het aanpassen van de sluitertijd ongelooflijk eenvoudig is (pas gewoon een draaiknop op je camera aan). Maar als je diafragmavoorkeuze gebruikt, wordt het een beetje lastiger. Je moet je ISO verhogen totdat de sluitertijd automatisch wordt verhoogd tot de gewenste waarde.
En over ISO gesproken:
4. Gebruik de laagste ISO waarmee u weg kunt komen
ISO wordt vaak de gevoeligheid van uw camera voor licht genoemd, en terwijl dit niet het geval is nogal juist, het is goed genoeg voor onze doeleinden.
Verhoog je ISO en het beeld wordt helderder; verlaag je ISO en het beeld wordt donkerder.
Waarom is dit nuttig?
Welnu, door de ISO te verhogen, kunt u uw belichting aanpassen voor het beste algeheel resultaat tijdens het aanpassen van je diafragma en sluitertijd. Dus als je een snellere sluitertijd wilt, maar je houdt van de bestaande helderheid, kun je eenvoudig de ISO verhogen en tegelijkertijd de sluitertijd verhogen. En als je een groter diafragma wilt met behoud van de huidige belichting, kun je het diafragma verbreden terwijl je de ISO verlaagt.
Met andere woorden, de ISO balanceert uit aanpassingen aan uw andere instellingen, zodat u bepaalde artistieke voordelen kunt plukken zonder beperkt worden.
Maar ISO heeft een groot nadeel:
Hoe hoger je ISO, hoe luidruchtiger (d.w.z. korreliger) je beeld zal worden. Ruis ziet eruit als kleine spikkels in de scène en het doet bijna altijd pijn aan een foto. Dus wanneer je besluit om je ISO te verhogen voor een hogere sluitertijd of een smaller diafragma, offer je beeldkwaliteit op in ruil voor een scherp, goed belicht beeld.
In sommige gevallen is het verhoogde geluid de moeite waard. Als u een hoge ISO nodig hebt om een redelijke sluitertijd voor handgreep te garanderen, moet u altijd ga mee met de ISO-verhoging, omdat het beter is om een scherpe opname met ruis vast te leggen dan een wazige opname dat is helemaal schoon.
Maar je moet niet verhoog je ISO zonder reden, en ik raad je ten zeerste aan om je camera in te stellen op de basis-ISO – vaak ISO 100, maar soms ISO 50, ISO 160 of ISO 200 – en laat het daar waar mogelijk.
Op die manier krijg je de laagste geluidsniveaus terwijl je (hopelijk) nog steeds een redelijke belichting bereikt.
5. Gebruik automatische witbalans (en breng correcties aan in de nabewerking)
Witbalans verwijst naar het proces van het tegengaan van kleurzwemen in uw afbeeldingen. Een blauwe kleurzweem kan in evenwicht worden gebracht door een warme temperatuur, een groene kleurzweem kan worden gecompenseerd door een magenta-tint, enz.
Hier is een libellenfoto met een ernstige blauwe kleurzweem:
Vergelijk het met deze volgende foto, die kleur gecorrigeerd is (via witbalans aanpassingen):
Nu heb je als macrofotograaf twee opties:
- Je kunt omgaan met de witbalans in de camera (terwijl je fotografeert).
- Je kunt tijdens de nabewerking omgaan met de witbalans.
Sommige fotografen houden zich liever bezig met de witbalans in de camera; op die manier kunnen ze vanaf het begin een consistente look krijgen, plus er is minder nabewerking te doen, dus het bespaart tijd op de lange termijn.
Maar de overgrote meerderheid van de fotografen – inclusief macrofotografen – gebruikt gewoon de automatische witbalansinstelling van hun camera wanneer ze daadwerkelijk fotograferen en maken vervolgens de nodige correcties in de nabewerking achteraf.
Een belangrijk feit hierbij is dat de witbalans is volledig instelbaar in de nabewerking, zolang een opname in RAW wordt gemaakt. Dus als de Auto White Balance-functie van je camera de kleur helemaal verkeerd krijgt, is dat oké; je kunt alle tweaks maken die je wilt zonder problemen te veroorzaken.
(Natuurlijk moet je wel in RAW fotograferen. Als je dit nog niet doet, raad ik je aan om op dit moment te beginnen. Serieus – pak je camera en schakel de kwaliteitsinstellingen over naar RAW. Je zult er geen spijt van krijgen.)
Deze aanpak – gebruik automatische witbalans in het veld en breng later wijzigingen aan – is wat ik doe en het heeft me nooit in de steek gelaten. Ja, je moet wat tijd doorbrengen in Lightroom, Capture One of Luminar met de witbalansgereedschappen, maar het is geen probleem en duurt hooguit een paar seconden per foto. En het maakt je vrij om je te concentreren op belichting en compositie wanneer je daadwerkelijk fotografeert, wat veel denkkracht vereist!
6. Gebruik handmatige scherpstelling om uw macrofoto’s scherp te houden
Tegenwoordig houdt iedereen van autofocus.
Maar hier is het probleem:
Autofocus is echt, werkelijk slecht in het scherpstellen van dichtbij.
Probeer het, en je zult zien wat ik bedoel: het scherpstelmechanisme van de lens zal heen en weer jagen, en het zal uiteindelijk stoppen in het verkeerde gebied (of, erger nog, het zal nooit stoppen!).
Daarom raad ik je ten zeerste aan om je lens over te schakelen naar handmatige scherpstelling. Op die manier kunt u uw scherptepunt zorgvuldig bepalen door aan de scherpstelring op uw lens te draaien – niet door te proberen je lens (hopeloos) scherp te stellen op een dichtbij onderwerp.
Ik gebruik handmatige scherpstelling in macrofotografie bijna uitsluitend, en het is nu essentieel voor mijn workflow. Zonder handmatige scherpstelling zou ik links en rechts opnames missen; zo belangrijk is het!
Gelukkig zijn speciale macrolenzen ontworpen met handmatig scherpstellen in gedachten, dus ze hebben de neiging om grote scherpstelringen en langzame, nauwkeurige scherpstelbewegingen te hebben. Maar misschien moet je wat tijd besteden aan oefenen totdat handmatig scherpstellen natuurlijk aanvoelt (en vrij snel zul je niet geloven dat je ooit macrofoto’s met autofocus hebt gemaakt!).
Bij ultrahoge vergrotingen, zoals 1:1, helpt het vaak om je focus van tevoren te stellen. Dan kun je heen en weer schommelen, door de zoeker kijken voor het perfecte scherpstelpunt – en wanneer alles uitlijnt, druk je op de sluiterknop.
Macrofotografie-instellingen: conclusie
Nu je dit artikel hebt voltooid, weet je alles over de belangrijkste instellingen voor geweldige macrofoto’s, waaronder aanbevolen sluitertijden, diafragma, ISO en meer.
Dus de volgende keer dat je aan het fotograferen bent, verwijs dan naar deze suggesties. Gebruik ze om je macrofotografie een vliegende start te geven. Je zult zeker geweldige resultaten krijgen!