Basisinstellingen voor de camera: Een overzicht

In dit artikel ga ik je alles vertellen wat je moet weten over het kiezen van de juiste camera-instellingen – zodat je meteen prachtige foto’s kunt maken.

Basisinstellingen van de camera: Wat moet je weten?

Als je zo snel mogelijk opmerkelijke foto’s wilt maken, moet je de basisinstellingen van je camera onder de knie hebben.

Gelukkig komt daar niet al te veel kennis bij kijken.

Je hoeft alleen maar drie instellingen te begrijpen:

1. Diafragma.
2. Sluitertijd.
3. En ISO.

Samen bepalen deze variabelen de belichting van je foto’s. Met andere woorden, ze bepalen de relatieve helderheid van je opnamen.

Als je het juiste diafragma, de juiste sluitertijd en de juiste ISO (ook bekend als de belichtingsdriehoek) kiest, krijg je een beeld als dit:

Bekijk de dagprijs

Het heeft details in het licht en in het donker. En de middentinten zien er goed uit.

Maar als je het verkeerde diafragma, sluitertijd of ISO kiest, krijg je gemakkelijk een veel te donkere foto, zoals deze:

Of een foto die veel te licht is, zoals deze:

Zie je wat ik bedoel? Door deze drie instellingen te veranderen, kun je een prachtige foto maken – of een slechte.

Diafragma, sluitertijd en ISO beïnvloeden ook andere aspecten van je foto’s. Zo beïnvloedt het diafragma de mate waarin de foto scherp is. Deze opname is gemaakt met één diafragma:

Terwijl deze opname is gemaakt met een heel ander diafragma:

Terwijl de sluitertijd bepaalt of je opnamen scherp zijn. Het is het verschil tussen dit:

en dit:

Tot slot heeft ISO invloed op de korreligheid van je foto. Als je de ISO te hoog zet, krijg je een “korrelige” (of “ruisende”) foto, die er modderig en onaangenaam uitziet.

Daarom zijn deze drie instellingen essentieel. En daarom zijn ze zo belangrijk voor goede fotografie. Als je diafragma, sluitertijd en ISO beheerst, krijg je scherpe, artistieke, goed belichte foto’s, prachtige beelden.

Dus, zonder verder oponthoud, laten we eens kijken naar de ins-en-outs van het diafragma.

Aperture

Het diafragma verwijst naar een diafragma dat in elke cameralens zit.

Het is in wezen een gat dat op commando open en dicht gaat, afhankelijk van de f-stop die je in je camera instelt.

Nu, f-stops, ook bekend als f-nummers, worden als volgt geschreven:

f/1.2, f/2.8, f/5.6, f/8, etc., waarbij de kleinere f-nummers (bijv. f/1.2) overeenkomen met de grotere diafragma’s.

Merk op dat elke lens een maximaal diafragma heeft, dat is het grootste diafragma dat de lens werkelijk kan openen. Dit ligt meestal ergens tussen f/1.2 en f/5.6, hoewel er enkele lenzen zijn met ongewoon brede maximale diafragma’s en enkele lenzen met ongewoon smalle maximale diafragma’s.

Merk ook op dat elk objectief een minimaal diafragma heeft. Dit ligt meestal tussen f/22 en f/32, maar ik raad nooit aan om op het minimale diafragma van je lens te fotograferen. diffractie zorgt ervoor dat alle opnamen bij f/22 en hoger veel te zacht worden.

Hoe dan ook:

Nu je weet wat diafragma eigenlijk is, laten we praten over wat het eigenlijk is doet.

Door lage f-stops in te stellen, zorg je ervoor dat het diafragma wijd open gaat. En dit zorgt ervoor dat de camerasensor veel licht leest, en een helder beeld geeft:

Terwijl, door hoge diafragma’s in te stellen, je het diafragma sluit. Dit laat heel weinig licht door, en geeft dus een donkerder beeld.

Zoals in de vorige paragraaf besproken, is het diafragma niet de enige variabele die de belichting van je foto’s beïnvloedt. Je kunt dus nog steeds een klein diafragma gebruiken en een goede belichting krijgen, en je kunt nog steeds een groot diafragma gebruiken en een te donker beeld krijgen.

Maar waarom zou je eigenlijk het diafragma willen veranderen? Waarom zet je het niet gewoon op een middenwaarde en laat je het zo?

Het diafragma is voor fotografen om nog een enorme reden van belang:

Scherptediepte.

Zie je, het diafragma beïnvloedt de scherptediepte van je foto’s, dat is de hoeveelheid van je foto die werkelijk scherp is.

Dus een foto als deze, met heel weinig scherp, heeft een kleine scherptediepte:

Terwijl een foto als deze, die van voor tot achter scherp is, een diepe scherptediepte heeft:

Zowel ondiepe als diepe scherptediepte hebben hun plaats. Je kunt prachtige artistieke beelden maken met een geringe scherptediepte, en je kunt prachtige realistische beelden maken met een grote scherptediepte.

Maar de twee looks zijn erg verschillend, wat betekent dat je soms met de ene, en soms met de andere wilt werken.

Daarom is het diafragma zo belangrijk.

Dit is alles wat je moet weten over diafragma en scherptediepte:

Hoe groter het diafragma, hoe ondieper de scherptediepte.

En hoe nauwer het diafragma, hoe dieper de scherptediepte.

Groot diafragma:

Smalle opening:

Heb je het?

Dus, om samen te vatten:

Het diafragma regelt zowel de belichting en de scherptediepte. Een wijder diafragma resulteert in een heldere belichting en een geringe scherptediepte. Een kleiner diafragma resulteert in een donkerdere belichting en een grotere scherptediepte.

Maar hoe beslis je welk diafragma het beste is voor het soort scène dat je fotografeert?

Basisinstellingen van de camera: Het juiste diafragma kiezen

Hoewel het kiezen van het juiste diafragma echt een artistieke en persoonlijke keuze is, is het de moeite waard een paar richtlijnen te onthouden die je helpen snel een keuze te maken als je aan het fotograferen bent.

Ten eerste, als je een zeer weids, prachtig uitzicht hebt dat overal interessant is, gebruik dan een smal diafragma. Je wilt alles in de opname laten zien, dus alles scherp houden. Dit is heel gebruikelijk bij landschapsfotografie, waar een smal diafragma en een grote scherptediepte de norm zijn.

Ten tweede, als je een meer realistische opname wilt maken die de kijker echt naar binnen trekt, is een diepe scherptediepte ook de juiste manier. Je kunt dit gebruiken voor meer intieme, meeslepende beelden, zoals deze:

Ten derde, als je fotografeert met een afleidende achtergrond en je wilt ervoor zorgen dat je onderwerp eruit springt, ga dan voor een groot diafragma. Dit zorgt ervoor dat je de ongewenste achtergrondelementen vervaagt, zodat de kijker zich op het onderwerp concentreert.

En ten vierde, als je een bijzonder artistiek beeld wilt met een moderne, zachtere uitstraling, ga dan voor een geringe scherptediepte. Daarmee kun je interessante opnamen als deze maken:

Sluitertijd

De sluitertijd verwijst naar de tijd dat de camerasensor wordt blootgesteld aan het licht.

En, net als het diafragma, beïnvloedt het twee belangrijke beeldkenmerken:

1. Belichting
2. En scherpte

Wat betreft de belichting: Sluitertijd en belichting hebben een fundamentele relatie. Hoe langer de sluitertijd, hoe meer licht er op de sensor valt, en hoe helderder je foto wordt.

Hoe korter de sluitertijd, hoe minder licht er op de sensor valt, waardoor je foto erg donker blijft.

Omdat de zon fel is, zijn sluitertijden meestal snel. Gebruikelijke sluitertijden liggen tussen 1/100s en 1/2000s, hoewel er genoeg situaties zijn waarin ze tot 1/8000s en tot 30s (of langer) gaan.

Dit is de belangrijkste conclusie:

Hoe sneller je sluitertijd, hoe donkerder je totale belichting. Zoals je ziet, gaat dit hand in hand met de diafragma-instelling van je camera, en je kunt de ene gebruiken om de andere te compenseren; als je een snelle sluitertijd gebruikt, kun je een groot diafragma gebruiken om te compenseren. En als je een klein diafragma gebruikt, kun je een lange sluitertijd gebruiken om alles er goed uit te laten zien.

Maar, zoals ik hierboven al zei, er is nog een ander aspect van de sluitertijd dat je moet weten:

Het effect op de scherpte.

Kijk, als je een lange sluitertijd gebruikt, wordt je camerasensor langer blootgesteld aan de buitenwereld. En terwijl de foto genomen wordt, kan er veel gebeuren: De scène kan veranderen, je camera kan schudden, enz.

Al die beweging wordt weergegeven als onscherpte.

Dit is wat er gebeurt als je een te lange sluitertijd gebruikt bij het fotograferen van bewegende onderwerpen:

En het gaat niet alleen om bewegende onderwerpen. Zoals ik al zei, je camera kan ook bewegen (genaamd cameratrilling), en dit kan een beeld volledig verpesten.

Dus als je goed belichte beelden wilt hebben die ook scherp, moet je de noodzaak van een snelle sluitertijd (voor scherpte) afwegen tegen de noodzaak van een lange sluitertijd (voor een heldere belichting).

Zinvol?

Basis Camera Instellingen: De juiste sluitertijd kiezen

De precieze sluitertijd die u kiest moet afhangen van uw beeld.

Maar er zijn twee factoren waarmee je rekening moet houden als je denkt aan de sluitertijd en het effect daarvan op de scherpte:

• Beweging van de camera
• En beweging van het onderwerp

Nu, camerabeweging is een stuk makkelijker te verhelpen, dus zal ik het eerst aanpakken:

Om cameratrilling te voorkomen, moet je (ongeveer) een sluitertijd gebruiken die de reciproke is van de brandpuntsafstand van je lens. Dus als je fotografeert met een 100mm lens, moet je een sluitertijd van minstens 1/100s gebruiken. Als je fotografeert met een 500mm lens, moet je een sluitertijd van minstens 1/500s gebruiken.

Deze regel is over het algemeen vrij goed, hoewel hij zal falen als je je in winderige omstandigheden bevindt of met hoge vergrotingen werkt. In die gevallen moet je extra voorzichtig zijn, en wat extra snelheid toevoegen.

Maar wat als je werkt met een bewegend onderwerp? Wat moet je dan doen?

Helaas is er geen handige regel voor het bepalen van je sluitertijd bij snel bewegende onderwerpen.

Maar hier zijn mijn algemene aanbevelingen:

Gebruik bij het fotograferen van langzaam bewegende dingen, zoals wandelaars of takken die in de wind bewegen, een sluitertijd van ongeveer 1/320s.

Als je motorrijders, dansers, langzaam rijdende auto’s en langzaam bewegende dieren fotografeert, ga dan voor een sluitertijd rond de 1/500s tot 1/1000s.

Bij het fotograferen van snelrijdende auto’s en sneller bewegende dieren is 1/1000 tot 1/1600 een goede gok.

En wanneer u zeer snelle onderwerpen fotografeert, zoals vogels in vlucht of vechtende dieren, ga dan voor een sluitertijd van 1/2000s en meer.

ISO

ISO verwijst naar de mate waarin uw camera het lichtsignaal versterkt dat hij van de sensor krijgt.

Een hoge ISO vertelt de camera het signaal te versterken voor een helderdere foto.

Een lage ISO vertelt de camera om het signaal te laten waar het is, wat resulteert in een donkerder beeld.

ISO wordt als volgt geschreven:

ISO 100, ISO 200, ISO 400, ISO 800, helemaal tot ISO 25600, ISO 51200, of (in sommige professionele modellen) een ISO in het 100.000+ bereik.

Een ISO van 100 geeft dus een donkerdere belichting dan een ISO van 25600.

Klinkt dat logisch?

Het aardige van ISO is dat je het kunt gebruiken om de andere belichtingsvariabelen – sluitertijd, diafragma – te balanceren zonder dat het een al te groot ongewenst effect heeft op het uiteindelijke beeld.

Toch heeft ISO een onaangename eigenschap waar je rekening mee moet houden:

Ruis.

Hoe hoger je ISO, hoe ruisachtiger je beelden worden. Ik heb het over een effect als dit:

Zie je die korreligheid? Bij lage ISO’s is dit geen probleem, en valt het nauwelijks op.

Maar bij hoge ISO’s kan het alle details in een beeld uitwissen, wat resulteert in een opname die er ronduit slecht uitziet.

Eén ding is belangrijk: het niveau van ruis dat aanvaardbaar is, varieert van fotograaf tot fotograaf en van genre tot genre.

Straatfotografen houden vaak van ruis omdat het hun foto’s een gevoel van korreligheid geeft. Hetzelfde geldt voor zwart-witfotografen en sommige fotojournalisten.

Terwijl portretfotografen, landschapsfotografen en andere natuurfotografen een hekel hebben aan ruis.

Dat is een van de redenen waarom ze duizenden dollars betalen voor topcamera’s, die de ruis beheersbaar houden, zelfs bij hoge ISO’s.

Nog één ding:

Het is mogelijk om ruis te verminderen in de nabewerking. Lightroom biedt zeer goede ruisonderdrukkingsalgoritmen, en er zijn andere coole plugins die je nog verder helpen.

Maar in het algemeen is het beter om ruis in de eerste plaats te vermijden; zo krijg je beelden van de hoogste kwaliteit.

Maar hoe bepaal je de beste ISO voor elke situatie?

Basisinstellingen van de camera: De juiste ISO kiezen

Over het algemeen moet u altijd de laagste ISO gebruiken waarmee u weg kunt komen.

Met andere woorden:

Als je op ISO 100 kunt fotograferen (of ISO 50, of ISO 200 – wat de native ISO van je camera ook is), doe dat dan.

Maar voordat je je ISO bepaalt, stel je het diafragma en de sluitertijd in op basis van artistieke en praktische overwegingen. Kies het diafragma voor de gewenste scherptediepte en de sluitertijd voor een haarscherp beeld.

Pas dan moet je de ISO kiezen, die je een mooie, heldere, ruisvrije belichting moet opleveren.

Maar wat als dit niet mogelijk is? Wat als je je ISO moet verhogen om een goede belichting te krijgen?

Dan raad ik je aan een evenwicht te zoeken tussen ruis, onscherpte (door een lagere sluitertijd) en een geringe scherptediepte (door een groter diafragma).

Daarover spreek ik in de volgende paragraaf:

Alles op een rijtje zetten

Je weet alles over diafragma, dat de belichting en de scherptediepte beïnvloedt.

Je weet alles over de sluitertijd, die de belichting en scherpte beïnvloedt.

En je weet alles over ISO, die de belichting en het ruisniveau beïnvloedt.

Wat betekent dat de volgende stap is om het allemaal samen te voegen.

Onthoud dat diafragma, sluitertijd en ISO de drie belichtingsvariabelen zijn. Samen bepalen ze de totale belichting.

En afzonderlijk hebben ze hun eigen invloed (d.w.z. scherptediepte, scherpte en ruis).

Dus dit is wat ik je aanraad:

Denk eerst na over elke variabele afzonderlijk. Bepaal het diafragma dat je nodig hebt om de gewenste scherptediepte te krijgen. Bepaal de sluitertijd die je nodig hebt om je beelden haarscherp te houden. Bepaal de ISO die je nodig hebt om de foto’s ruisvrij te houden (dit moet je native ISO zijn!).

Maak een testopname.

Als de belichting goed is, geweldig.

Als je overbelicht hebt, verhoog dan gewoon je sluitertijd. Tenzij je voor een onscherp effect gaat (zoals in het geval van mooi onscherp water), kan het geen kwaad om de sluitertijd helemaal op te voeren tot het maximum van je camera.

En als je overbelicht hebt, kijk dan nog eens goed naar je sluitertijd-, diafragma- en ISO-instellingen. Bedenk welke je veilig kunt opofferen.

Ik vergroot vaak mijn diafragma voordat ik mijn sluitertijd verlaag of mijn ISO verhoog.

Als ik dan de maximale belichting heb bereikt die ik voor de opname kan gebruiken, overweeg ik de sluitertijd een fractie te verlagen. Ik verhoog ook de ISO met een stop of twee; het is altijd beter om een ruisende opname te maken dan een wazige!

Cameramodi

Nu je vertrouwd bent met het kiezen van verschillende basisinstellingen voor de camera, is er nog iets waarmee je vertrouwd moet zijn: Cameramodi.

Zie je, de meeste camera’s bieden vijf basisstanden:

1. Automatisch
2. Programma
3. Sluiterprioriteit
4. Diafragma Prioriteit
5. En Handmatig

Met deze verschillende modi kunt u verschillende basisbelichtingsinstellingen regelen.

Ten eerste is er Automatische modus, die gewoon automatisch je camera-instellingen voor je kiest. Ik raad de Auto-modus nooit aan, omdat het te vaak fout gaat; hij weet immers niet of je een snel of een langzaam onderwerp fotografeert, noch kan hij zeggen welke scherptediepte je wilt produceren.

Ten tweede is er Programma modus. Hiermee kunt u de ISO instellen terwijl uw camera de rest van het werk doet en de sluitertijd en het diafragma voor u kiest.

Persoonlijk ben ik geen grote fan van de Programma mode. Tenzij je fotografeert vanaf een statief en je echt niets geeft om je scherptediepte, is de programmamodus gewoon niet de juiste manier.

Ten derde heb je Diafragma Prioriteit modus. Deze optie is super handig omdat je hiermee het diafragma en de ISO kunt instellen, terwijl je camera de sluitertijd bepaalt.

Ten vierde heb je Sluiterprioriteit, waarmee u de sluitertijd en ISO kunt instellen terwijl uw camera het diafragma bepaalt.

En tenslotte heb je Handmatige modus, waarmee je alle drie je belichtingsinstellingen kunt kiezen. Maar u hoeft de instellingen niet zonder begeleiding te kiezen; uw camera zet een balk over de onderkant van de zoeker waarmee u kunt bepalen of uw opname goed belicht zal zijn.

Basisinstellingen van de camera: De juiste cameramodus kiezen

Hoe kies je nu eigenlijk welke modus je moet gebruiken?

Zoals gewoonlijk hangt het af van de situatie.

Maar hier is een leidraad:

Ten eerste, gebruik nooit de automatische stand. Het is gewoon een recept voor slechte foto’s omdat je de scherptediepte, de scherpte en het ruisniveau niet kunt controleren.

Ten tweede, gebruik de Programma modus niet tenzij je het echt nodig hebt. Zoals ik hierboven al zei, heeft het eigenlijk alleen zin in situaties waarin je gegarandeerd geen ruis wilt, maar je je niet druk maakt over camerabewegingen, onderwerpsbewegingen of scherptediepte.

Ten derde kun je heel vaak diafragmaprioriteit gebruiken – wanneer het diafragma belangrijk is, maar de sluitertijd minder, zoals bij het fotograferen van een stilstaand onderwerp.

Ten vierde kun je Sluiterprioriteit gebruiken bij het fotograferen van bewegende onderwerpen. Je kunt dan je ideale sluitertijd kiezen en het diafragma daarop afstemmen.

Ten slotte is de handmatige modus prima voor vrijwel alle situaties. Daarmee kun je alle drie de variabelen controleren, dus als je je daar prettig bij voelt, gebruik hem dan vooral! Het probleem met de handmatige modus is dat deze traag kan zijn (je camera past niet automatisch aan). Dus als het licht snel verandert of als je snel van scène naar scène gaat, schakel dan over op Sluiterprioriteit of Diafragmaprioriteit om de belichting bliksemsnel aan te passen.

Beste camera-instellingen: Volgende stappen

Nu je dit artikel hebt afgerond, zou je alles moeten weten over de basisinstellingen van je camera:

Diafragma, sluitertijd en ISO.

Je moet ook de verschillende cameramodi kennen, en weten hoe je die kunt gebruiken om je belichtingsvariabelen onder controle te krijgen.

Gewapend met deze kennis zul je heel consequent mooie, goed belichte foto’s kunnen maken.