Je verloren voelen op je fotografische reis is normaal. In een creatieve sleur zitten of periodes van weinig motivatie zijn dat ook. Soms hebben we allemaal moeite om ons geïnspireerd te voelen om de camera te pakken en er op uit te gaan. Een gebrek aan richting, doel en reden kan de boosdoener zijn voor deze voornoemde fotografische kwalen. Laten we deze vragen eens onderzoeken en de mogelijke “waaroms” ontdekken achter je sterke behoefte om foto’s te maken.
1. Voor wie ben je aan het fotograferen?
Sommige mensen gedijen bij anderen en streven naar een positieve opmerking of een compliment van een collega of mentor. Anderen leven in hun eigen, meer introverte wereld en delen hun foto’s liever met een paar mensen of misschien wel helemaal niet. Mijn partner en ik zijn allebei fotografen op onze eigen manier, en ik verzeker je, we konden niet aan meer tegengestelde uiteinden van de schaal zitten als het gaat om hoe we ons werk waarderen, hoe we het willen delen, en de bedoeling achter het maken ervan. Ik ben een persoon die denkt aan het eindproduct en die opgewonden is om het te laten zien. Ik gedij in de schijnwerpers, en ik wil en moet erkend worden. Mijn, laten we zeggen, betere helft geeft er de voorkeur aan zijn licht onder een korenmaat te houden en creëert vanuit een heel andere plek. Hij fotografeert voor het proces en heeft de camera en de instellingen in gedachten, geniet van de ergonomie, gebruikt de machine tot zijn volle potentieel en denkt minder aan de nasleep en meer aan de hele ervaring.
Dus, de vraag hier is: fotografeer je voor jezelf of fotografeer je voor anderen? Het is duidelijk dat we de grenzen kunnen vervagen en beide kunnen doen, maar het is goed om een ruw idee te hebben van het waarom rond de handeling van je fotografie en voor wie je creëert. Zelfbewustzijn rond je werk maakt evaluatie mogelijk, en dat leent zich tot evolutie en groei, iets wat we allemaal nodig hebben om fris en relevant te blijven in de fotografiewereld.
2. Wat is je eindspel of doel?
Mensen werken van nature naar het bereiken van iets toe. Als we dat niet doen, worden we zelfgenoegzaam, gedemotiveerd en verveeld. Dit geldt ook voor creatieven, en ik denk dat een fotograaf zonder doel een verloren fotograaf is. Dus, laten we zorgen dat je gevonden wordt! Hierboven bespraken we voor wie je fotografeert. Nu vraag ik je waarom je fotografeert?
Vaak kan een fotoproject je een gevoel van richting geven en een eindpunt om naar toe te werken. Dit hoeft geen Robert Frank-project te zijn waarbij je 27.000 foto’s neemt over een periode van een paar jaar en die dan terugbrengt tot 83 (God weet hoe hij dat deed.) Je antwoord kan eenvoudig zijn en weinig belang inboezemen, zoals: “Fotografie is mijn hobby. Ik geniet ervan. Het haalt me uit huis, en ik hou van het gemeenschapsaspect.” Of, je antwoord kan het tegenovergestelde zijn: “Ik streef naar een zinvol oeuvre dat ik ooit tentoongesteld zou willen zien.” Het kan ook ergens tussen deze twee in liggen. Het gaat er niet om dat je in een hokje wordt gestopt, maar meer om te bepalen waar je nu staat in je werk en waar je je energie het beste aan kunt besteden.
Nadenken over wat je op de lange termijn wilt of waar je jezelf over een paar jaar zou willen zien, kan hier antwoord op geven. Voor mij heeft het nooit hoog op mijn verlanglijstje gestaan om in een galerie tentoongesteld te worden of een wedstrijd te winnen, omdat het niet echt bij mijn stijl van fotograferen past of bij mijn persoonlijkheid. Ik droom er echter wel van om een fulltime content creator te worden in de fotografiebranche. Mijn “waarom” is zo anders dan dat van iemand anders die zijn of haar werk gepubliceerd wil zien, of een professionele portret- of trouwfotograaf wil worden. Dit zijn spannende vragen om over na te denken, omdat het je echt uitnodigt om je droomscenario te overwegen als het gaat om slagen in de fotografie. Een lijstje maken, of kijken naar de kunstenaars die je bewondert, en waarom dat zo is, zijn nuttige manieren om je verlangens bloot te leggen.
3. 3. Maak je steeds weer hetzelfde werk?
Dit is een moeilijke. Iedereen heeft het erover dat je je stijl moet vinden, en wij fotografen hopen altijd dat ons werk een bepaalde unieke kwaliteit heeft die opvalt en definieerbaar is voor ons alleen. Dit is iets wat lang duurt om te cultiveren of wat zich op een natuurlijke manier lijkt te ontwikkelen in het werk van een artiest zonder echt na te denken of te proberen. Op dat laatste zijn we allemaal jaloers, dat is zeker. Dus, hoe weet je wanneer je werk een consistente stijl heeft en wanneer je werk zichzelf gewoon herhaalt?
Nou, dat is een moeilijke vraag om definitief te beantwoorden, want jij, de fotograaf, bent de enige die dat echt weet. De realiteit is dat iemand altijd zal denken dat je werk repetitief of afgeleid is, of het gewoon niet mooi vindt. Maar dat is het nu net met kunst: net als schoonheid is kunst subjectief, en er zit een enorm element aan vast dat alleen binnen de kunstenaar zelf bestaat. Als je echt tevreden en trots bent op je werk, maakt het niet echt uit wat anderen wel of niet zeggen. Je weet diep van binnen of je werk gewoon een directe recreatie is van iets dat je online hebt gezien of dat het iets is dat je hebt gekozen en waartoe je je om authentieke redenen voelt aangetrokken.
Alleen jij kan naar je werk kijken, je proces bestuderen, en dit beslissen. Aangezien ik je vraag om zo zelfreflectief te worden, zal ik ook publiekelijk over mezelf nadenken, zodat we quitte staan. Ik ben een grote fan van de kleur rood, en die komt consequent terug in mijn fotografie. Ik weet dat dit komt door bepaalde films die ik in mijn vormingsjaren heb gezien, namelijk Paris Texas, en ook door fotografen als William Eggelston en Ren Hang die deze kleur veelvuldig in hun beelden gebruikten. Ik doe mijn best om dat als inspiratie te gebruiken in plaats van gewoon te proberen hun geweldige foto’s na te maken, en natuurlijk riekt het soms naar afgeleide opzet omdat, nou ja, iedereen dat wel eens doet, en dat is niet erg. Over het algemeen ben ik blij met het rode thema in mijn werk en denk ik dat het mijn stijl goed definieert, maar ik weet zeker waar het vandaan komt en ben me daar bewust van bij het maken van beelden.
Aan de andere kant van de medaille ben ik een voorstander van een klassieke auto op film, waarschijnlijk de grootste trope van de laatste jaren in de analoge fotografie, en dat is prima in mijn boeken. Ik ben niet de fotografiepolitie hier om je te beboeten voor weer een hoekopname van een koplamp op een klassiek Amerikaans voertuig. Ik ben hier eerder om de kwestie van stagnerend repetitief werk aan de orde te stellen en wanneer je jezelf moet controleren voordat je weer in herhaling valt.
Als je dit graag doet, ga er dan gewoon voor. Dit is geen controle op je fotografie of onderwerpkeuze. Ik denk echter wel dat het belangrijk is om jezelf af te vragen wanneer je deze zeer fotografeerbare momenten en scènes, of clichés, voorgeschoteld krijgt: “Waarom fotografeer ik dit en wat voegt het toe of bereikt het?” Nu, zou je kunnen zeggen: “Um, hou je mond, Lucy. Ik hoef niets toe te voegen of te bereiken, want ik heb gewoon plezier en maak wat foto’s van wat me bevalt.” Daarop zeg ik: goed gedaan en ga zo door. De bedoeling van dit artikel was om je aan het denken te zetten over waarom, hoe en voor wie je werk maakt, en voor wie beter dan voor jezelf.
Ik wil echt opvallen als persoon en als fotograaf, dus ik wil bewust zijn en nadenken voor ik de sluiter indruk, vooral met film. Mijn innerlijke dialoog is altijd de vraag stellen: “Heb ik deze foto echt nodig en waarom neem ik hem?”
4. Waar heb je verbetering nodig?
Tyler Durden zei ooit dat zelfverbetering masturbatie is. Hoeveel ik ook hou van de film Fight Club, ik ben bang dat Tyler/Brad Pitt het mis heeft op dit punt. Jezelf ontwikkelen, vooral op een gebied van passie en interesse, gaat meestal vrij gemakkelijk, maar er zal altijd een aspect van fotografie zijn waar je niet zo super enthousiast over bent om over te leren. We kunnen niet al onze vingers in alle fotografietaarten steken, toch? Dat vraag ik ook niet van je, maar ik denk wel dat er altijd een gebied is waarop we ons kunnen verbeteren, en dat hoeft niet technisch te zijn.
Misschien heb je moeite om over je eigen werk te praten of het te bekritiseren? Dit is een zeer waardevolle vaardigheid die je kan helpen om te groeien en bloeien als kunstenaar. Up-skilling of het zoeken van advies in die arena kan je net helpen verbeteren en een doorbraak ervaren in een anders stagnerende saaiheid. Ben je een beetje lui met je sociale media en laat je mogelijk waardevolle connecties liggen? Het verbeteren van je online aanwezigheid kan het broodnodige duwtje in de rug zijn om regelmatiger te fotograferen, meer klanten te krijgen, of een nieuw fotomaatje in je omgeving te vinden.
Verbetering hoeft niet technisch te zijn of een lineair pad te volgen. Alles heeft een domino-effect en vaak zal verbetering op eender welk gebied van ons leven, of het nu om fotografie gaat of niet, doorwerken in de andere gebieden. Het is nu ook een geweldige tijd om te leren. YouTube is overspoeld met gratis tutorials en andere leerplatforms zijn er in overvloed als je in jezelf en je fotografie wilt investeren. Je bent het tenslotte waard!
5. Ben je uitgeblust met je fotografie?
Met zoveel toegang tot alles tegenwoordig, is het gemakkelijk om een burn-out te krijgen over een onderwerp. Ik denk dat we dit allemaal hebben ervaren in de pandemie met constante updates en stijgende angst rond het lezen van het nieuws per uur. Soms moet je je even afreageren, en fotografie is daarop geen uitzondering. Ik heb een YouTube-kanaal, podcast, nieuwsbrief en deze schrijfopdracht, allemaal gericht op fotografie. Ik hou ervan, begrijp me niet verkeerd, maar soms is het laatste wat ik wil doen praten, kijken of zelfs foto’s maken. Het is soms bevrijdend om naar buiten te gaan zonder een camera in mijn hand, ook al weet ik dat er twee of drie in het handschoenenkastje liggen omdat ik een echte fotojunkie ben, en mijn ogen te laten rusten en mijn gedachten te laten afdwalen buiten het rijk van “dat is een geweldige compositie daar. Wacht even, ik ben zo terug”.
Je kunt te veel van het goede hebben, en even checken of je fotografie niet lijdt onder te veel tijd samen kan het antwoord zijn op een creatieve sleur of te weinig motivatie. Afwezigheid doet het hart groeien, en ik weet dat als ik wat tijd vrij maak van fotografie, ik plotseling nieuwe ideeën en concepten heb die ik graag wil uitproberen als ik de volgende keer een camera pak. Het is de moeite waard om te vermelden dat als fotografie je werk is, je het ook gemakkelijk als persoonlijke interesse kunt verliezen. Daarom kan het diversifiëren van je hobby’s of het nemen van pauzes je nieuwe energie geven voor je toekomstige fotografieavonturen.
Ik hoop dat deze vragen en overpeinzingen je hebben geholpen om naar binnen te kijken en je te verbazen over wat je vindt. Een gemeenschap kan heel nuttig zijn in tijden dat je je afvraagt wat je kunt en wat je doel is, dus ik nodig je uit om hieronder te reageren voor een verder gesprek.