5 nieuwe (en oude) films die je als fotograaf moet bekijken


Als we de koudere herfstmaanden ingaan, beginnen we meer tijd thuis door te brengen, vooral in steden met veel regen, zoals München of Londen. Zitten met een kop warme thee of glühwein en genieten van een film is een van de vele dingen waar ik elk jaar naar uitkijk.

U verwacht misschien iets in de trant van “Finding Vivian Maier” in deze lijst, maar dat is niet het geval. Deze films zijn geselecteerd op basis van iets veel meer dan alleen over een beroemde fotograaf. Ik heb geprobeerd deze lijst onconventioneel te maken, want er zijn tientallen artikelen met fotografie-specifieke films om te ontdekken. Bovendien geloof ik sterk in het hebben van een niche in de fotografie, maar ook in het zijn van een veelzijdig individu. Vandaar dat inspiratie opdoen op zoveel mogelijk plaatsen een goed idee is – iets wat niet de kleine bubbel van de fotografie is, tenminste.

Barry Lyndon

Bekijk de dagprijs

Ik heb een zwak voor het werk van Stanley Kubrick. Hij is een grootmeester die shots kan componeren, een verhaal kan vertellen en emoties diep in het publiek kan oproepen. Het is bijna alsof hij menselijke kwaliteiten onder een vergrootglas legt om het publiek voor iets te waarschuwen. Voor een fotograaf laat Barry Lyndon zien dat je niets meer nodig hebt dan de basis. Je hoeft alleen maar de opname te belichten en de basisprincipes van het maken van beelden vast te leggen. De rest gaat vanzelf. Dit is het beste te zien aan de manier waarop Kubrick elk detail via het scherm weet over te brengen: veranderingen in het weer, stemming, textuur en zoveel meer, om nog maar te zwijgen over de manier waarop hij inzoomt. Ik wou dat ik zo kon inzoomen!

Dr. Strangelove of: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb…

Dit is waarschijnlijk een van de beste films om te bekijken als je van zwart-wit fotografie houdt. Let vooral op de manier waarop Stanley Kubrick licht en compositie gebruikt om de stemming op het scherm te veranderen. Let bij het bekijken van deze film op het contrast en de hardheid van de schaduwen. Het is alsof Kubrick in staat is om met licht en schaduw op zichzelf te creëren. Strangelove beweegt voortdurend in en uit het licht, wat het beste te zien is vlak voor de laatste monoloog die hij geeft. Strangelove die van schaduw naar licht gaat, parallelleert het opkomende nationalisme in de natie in die tijd.

Grand Budapest Hotel

Kleur, groothoek en cropformaten. Deze film is interessant voor fotografen vanwege het onmiskenbaar iconische Wes Anderson’s gebruik van kleur. Aangezien de film zich technisch gezien in twee periodes afspeelt, de jaren ’30 en de jaren ’60, is het kleurgebruik opvallend verschillend. Tijdens het bekijken van de film valt op hoe het deel uit de jaren ’30 roze getint en relatief kouder lijkt in vergelijking met het deel uit de jaren ’60, dat overwegend oranje en bruin is. Groothoeken op rechtlijnige shots geven een onderdompelend gevoel. Ook hoge en lage opnamen zijn gemaakt met een groothoeklens, waarbij je je afvraagt: hoe hebben ze die compositie kunnen maken? Het antwoord is simpel: cropformaten. Er zijn er drie in de film, die elk een bepaalde tijd vertegenwoordigen. Misschien is Grand Budapest Hotel ook een les in groothoekcompositie.

Blade Runner 2049

Tenzij je hem nog niet gezien hebt, is Blade Runner 2049 een uitstekende keuze voor wie een ongeëvenaarde kleurentheorie wil ervaren. Er wordt vaak gezegd dat elke kleur een verhaal achter zich heeft, net zoals muziek een leidmotief heeft. Een bepaalde kleur of lichtscenario kan geassocieerd worden met een personage. In Blade Runner 2049 zijn dat geel, oranje, groen, roze en wit. Als u meer wilt weten over de psychologie achter elke kleur, met name in de mode, raad ik u aan Pantone on Fashion aan te schaffen.. Maar, terug naar de films.

Uit Blade Runner kunnen we opmaken dat geel een kleur is die geassocieerd wordt met kennis, oranje met voorzichtigheid, groen met leven, roze met onschuld en romantiek, en wit met de waarheid. Er is niet veel analyse nodig waarom deze kleuren zijn gekozen, want elke toon (behalve geel) is al geassocieerd met zijn betekenis. Als jij weet waarom Deakins geel heeft gebruikt voor wijsheid, laat het ons dan weten in de commentaren!

Maanlicht

Een nogal ontroerende, zo niet hartverscheurende film over de worstelingen die een jongeman doormaakt in een LGBTQ+ en zwarte gemeenschap. De film probeert een mooie nachtmerrie te schilderen, met kleur, licht en compositie. Zo aangenaam en mooi als de tinten van deze film zijn, zo griezelig zijn ze wel. Het verlegt de grenzen van het contrast, wat een goede les kan zijn voor wie graag extra contrast toevoegt aan zijn beelden. Om de zon van Miami na te bootsen, moest de film zowel donkere schaduwen tonen als clipping en glans op de hoge lichten. Een groot deel van de film is opgenomen met bijna geen invullicht. Als fotografen wordt ons verteld dat we altijd invullicht moeten gebruiken, maar misschien is dat niet altijd nodig. Een ander interessant aspect van Moonlight is de kleurgraad. Vanwege het hoge contrast had de colorist niet veel ruimte om met de color grade te spelen. Niettemin kunnen de stills uit deze film worden gebruikt als goede referenties voor kleur in je eigen foto’s.

Slotopmerkingen

Dit zijn slechts enkele van mijn eigen favorieten. In feite is het slechts het begin van een lange lijst. Als je naar een film kijkt, raad ik je aan te letten op de kleur, de kleding, de hoek en nog veel meer. Het zijn tenslotte niets anders dan bewegende beelden, hoewel het veel moeilijker moet zijn om urenlang elke seconde perfecte 24 beelden te krijgen, in plaats van één goede in een uur.

Ik weet dat sommige fotografen deze lijst niet bijzonder aanlokkelijk zullen vinden, waarop ik zeg: als je suggesties hebt, schrijf ze dan in het commentaar! Ik hoor graag naar welke films jij steeds weer terugkeert, of dat nu is vanwege de plot, de esthetische schoonheid of om een andere reden.